Αν και το να αναδημοσιεύω δεν έχει νόημα, μερκές φορές αξίζει. Σας παραθέτω λοιπόν το άρθρο ενός φίλου, συναδέλφου, συγγραφέα κλπ, του Γιώργου Κ. Μπουγελέκα από την Αυγή της 22ας/10:
Ο Βασίλης Νεφελούδης στην εποχή του ΔΝΤ
Ημερομηνία δημοσίευσης: 22/10/2011
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Κ. ΜΠΟΥΓΕΛΕΚΑ*
Δεν ήταν συχνές στη μεταπολιτευτική Ελλάδα οι αναφορές στις διώξεις, στις φυλακίσεις, στις εξορίες, στα βασανιστήρια, στη φυσική εξόντωση, στους νεκρούς διαδηλωτές και στις οικογενειακές τραγωδίες, που υπέστησαν οι κομμουνιστές, οι αριστεροί και οι έντιμοι συνδικαλιστές πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ποιες ήταν άραγε οι «αμαρτίες» αυτών των ανθρώπων; Μία από τις ηρωικότερες και αγνότερες φυσιογνωμίες αυτής της περιόδου, ο Βασίλης Νεφελούδης, μας άφησε διαχρονική παρακαταθήκη, για εκείνα τα χρόνια, το συγκλονιστικό βιβλίο του, με τον τίτλο: «Ακτίνα Θ'», (εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας).
Γράφει ο Νεφελούδης: «Πολλά από τα σημερινά δεδομένα στον οικονομικό και στον κοινωνικό τομέα φαίνονται απλά και φυσικά. Για παράδειγμα, την καθολική κοινωνική ασφάλιση, την πληρωμένη άδεια αναψυχής, το οχτάωρο και πολλές άλλες κατακτήσεις των εργαζομένων οι νεότεροι θα τις βλέπουν σαν κάτι που υπήρχε πάντα είτε σαν αυτόματο αποτέλεσμα των εξελίξεων. Στην πραγματικότητα, τόσο οι εξελίξεις όσο και οι κατακτήσεις των εργαζομένων ήταν ο καρπός σκληρών αγώνων και μεγάλων θυσιών [...] ζυμωμένων με το αίμα των αγωνιστών τους».
Ιδού το έγκλημά τους! Αυτές ήταν οι «παρανομίες» εκείνων, που στη δεκαετία του '30 δεν ανέχονταν μια σκυφτή και μίζερη ζωή για τους εργάτες και τις επόμενες γενιές. Αξίζει να αναστοχαστούμε το ιστορικό πλαίσιο εκείνης της εποχής, όπως το κατέγραψε ο Β.Ν.
«Στην Ελλάδα, όπως και στις άλλες χώρες που χτυπήθηκαν από την οικονομική κρίση του 1928-1929, επιδίωξη των κεφαλαιοκρατών ήταν να φορτώσουν στους εργαζόμενους τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. [...] Οι αποδοχές των εργατών και των υπαλλήλων, η μεγαλύτερη δυνατή συμπίεσή τους, ήταν ο κύριος στόχος. Η εκτεταμένη ανεργία που υπήρχε βοηθούσε, αντικειμενικά, την επίθεση των εργοδοτών στα μεροκάματα και στους μισθούς. [...] μεγάλες απεργίες άρχισαν να ξεσπούν».
Η παράταση της οικονομικής κρίσης συνδέθηκε με την αυξανόμενη ένταση της επίθεσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου εναντίον των εργαζομένων, αλλά και με την ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων.
Η σύμπτυξη ενός τέτοιου ευρύτατου αγωνιστικού μετώπου έσπειρε την ανησυχία στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Η απόφασή της να συμπαραταχθεί με την αντίληψη, πως οι συνέπειες της κρίσης έπρεπε να πέσουν στις πλάτες του λαού, είχε ως αποτέλεσμα την αντιμετώπιση κάθε λαϊκής κινητοποίησης ως ενέργειας που στρέφονταν εναντίον της. Γι' αυτό τον λόγο «φιλοτέχνησε και έθεσε σε εφαρμογή το νόμο για το “ιδιώνυμο” αδίκημα. Επίσημα-τυπικά ο νόμος αυτός στρέφονταν εναντίον του κομμουνισμού, που η κυβέρνηση θεωρούσε υποκινητή των λαϊκών αγώνων. Στην πραγματικότητα [...] είχε σαν στόχο τους ίδιους τους αγώνες και τα δικαιώματα των εργαζομένων».
Τα ξερονήσια του Αιγαίου έγιναν οι τόποι εξορίας, αλλά και τελευταίας κατοικίας, για χιλιάδες προπολεμικούς κομμουνιστές και κοινωνικούς αγωνιστές. Ποια ήταν τα βασικά αιτήματα εκείνης της εποχής γύρω από τα οποία οι κομμουνιστές καλούσαν τις πιο πλατιές λαϊκές μάζες να συσπειρωθούν και να κινητοποιηθούν αγωνιστικά; Ο Βασίλης Νεφελούδης τα κατέγραψε, ως εξής:
«...απελευθέρωση της χώρας από το ζυγό του ξένου κεφαλαίου και από την εξάρτηση από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ακύρωση των ξένων χρεών, δήμευση και εθνικοποίηση των ξένων επιχειρήσεων, απαλλοτρίωση των μοναστηριακών γαιών, κατάργηση των τοκογλυφικών χρεών και των χρεών απαλλοτριώσεως των εργαζομένων αγροτών, απαλλαγή του εργαζόμενου λαού από τη φορολογία και βαριά προοδευτική φορολογία όλων των εκμεταλλευτών, χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος...».
Εύκολα από τα παραπάνω μπορεί κανείς να αντιληφθεί πως η σημερινή κατάσταση των εργαζομένων λίγο διαφέρει, ως προς τα αιτήματά τους, από την κατάσταση της εργατικής τάξης στην προπολεμική Ελλάδα. Αυτό που απομένει είναι να δούμε τους κυβερνώντες να προχωρούν στη φιλοτέχνηση ενός νέου «ιδιώνυμου», που θα αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις των εργαζομένων ενάντια στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, που τους έχει καταδικάσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με την καθοδήγηση του ΔΝΤ.
Ιδιαίτερα αυτό το διάστημα, που η στοχοποίηση της αριστεράς από το σύνολο των κυβερνητικών στελεχών, ο τραγικός θάνατος του αγωνιστή του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα και ο διωγμός των συνδικάτων και μέσα από το άρθρο 37, του πρόσφατα ψηφισθέντος πολυνομοσχεδίου, αναδύουν ακόμα πιο έντονα την ανάγκη της πιο πλατιάς συμπαράταξης των λαϊκών αντιμνημονιακών δυνάμεων και της επεξεργασίας μιας αξιόπιστης αριστερής αγωνιστικής κυβερνητικής λύσης, ταυτόχρονα επιβάλλεται η αυξημένη επαγρύπνησή όσων αντιστέκονται στις αναπόφευκτες απόπειρες περιορισμού της νόμιμης δράσης τους.
* Ο Γιώργος Κ. Μπουγελέκας είναι εκπαιδευτικός
Δεν ήταν συχνές στη μεταπολιτευτική Ελλάδα οι αναφορές στις διώξεις, στις φυλακίσεις, στις εξορίες, στα βασανιστήρια, στη φυσική εξόντωση, στους νεκρούς διαδηλωτές και στις οικογενειακές τραγωδίες, που υπέστησαν οι κομμουνιστές, οι αριστεροί και οι έντιμοι συνδικαλιστές πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ποιες ήταν άραγε οι «αμαρτίες» αυτών των ανθρώπων; Μία από τις ηρωικότερες και αγνότερες φυσιογνωμίες αυτής της περιόδου, ο Βασίλης Νεφελούδης, μας άφησε διαχρονική παρακαταθήκη, για εκείνα τα χρόνια, το συγκλονιστικό βιβλίο του, με τον τίτλο: «Ακτίνα Θ'», (εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας).
Γράφει ο Νεφελούδης: «Πολλά από τα σημερινά δεδομένα στον οικονομικό και στον κοινωνικό τομέα φαίνονται απλά και φυσικά. Για παράδειγμα, την καθολική κοινωνική ασφάλιση, την πληρωμένη άδεια αναψυχής, το οχτάωρο και πολλές άλλες κατακτήσεις των εργαζομένων οι νεότεροι θα τις βλέπουν σαν κάτι που υπήρχε πάντα είτε σαν αυτόματο αποτέλεσμα των εξελίξεων. Στην πραγματικότητα, τόσο οι εξελίξεις όσο και οι κατακτήσεις των εργαζομένων ήταν ο καρπός σκληρών αγώνων και μεγάλων θυσιών [...] ζυμωμένων με το αίμα των αγωνιστών τους».
Ιδού το έγκλημά τους! Αυτές ήταν οι «παρανομίες» εκείνων, που στη δεκαετία του '30 δεν ανέχονταν μια σκυφτή και μίζερη ζωή για τους εργάτες και τις επόμενες γενιές. Αξίζει να αναστοχαστούμε το ιστορικό πλαίσιο εκείνης της εποχής, όπως το κατέγραψε ο Β.Ν.
«Στην Ελλάδα, όπως και στις άλλες χώρες που χτυπήθηκαν από την οικονομική κρίση του 1928-1929, επιδίωξη των κεφαλαιοκρατών ήταν να φορτώσουν στους εργαζόμενους τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. [...] Οι αποδοχές των εργατών και των υπαλλήλων, η μεγαλύτερη δυνατή συμπίεσή τους, ήταν ο κύριος στόχος. Η εκτεταμένη ανεργία που υπήρχε βοηθούσε, αντικειμενικά, την επίθεση των εργοδοτών στα μεροκάματα και στους μισθούς. [...] μεγάλες απεργίες άρχισαν να ξεσπούν».
Η παράταση της οικονομικής κρίσης συνδέθηκε με την αυξανόμενη ένταση της επίθεσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου εναντίον των εργαζομένων, αλλά και με την ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων.
Η σύμπτυξη ενός τέτοιου ευρύτατου αγωνιστικού μετώπου έσπειρε την ανησυχία στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Η απόφασή της να συμπαραταχθεί με την αντίληψη, πως οι συνέπειες της κρίσης έπρεπε να πέσουν στις πλάτες του λαού, είχε ως αποτέλεσμα την αντιμετώπιση κάθε λαϊκής κινητοποίησης ως ενέργειας που στρέφονταν εναντίον της. Γι' αυτό τον λόγο «φιλοτέχνησε και έθεσε σε εφαρμογή το νόμο για το “ιδιώνυμο” αδίκημα. Επίσημα-τυπικά ο νόμος αυτός στρέφονταν εναντίον του κομμουνισμού, που η κυβέρνηση θεωρούσε υποκινητή των λαϊκών αγώνων. Στην πραγματικότητα [...] είχε σαν στόχο τους ίδιους τους αγώνες και τα δικαιώματα των εργαζομένων».
Τα ξερονήσια του Αιγαίου έγιναν οι τόποι εξορίας, αλλά και τελευταίας κατοικίας, για χιλιάδες προπολεμικούς κομμουνιστές και κοινωνικούς αγωνιστές. Ποια ήταν τα βασικά αιτήματα εκείνης της εποχής γύρω από τα οποία οι κομμουνιστές καλούσαν τις πιο πλατιές λαϊκές μάζες να συσπειρωθούν και να κινητοποιηθούν αγωνιστικά; Ο Βασίλης Νεφελούδης τα κατέγραψε, ως εξής:
«...απελευθέρωση της χώρας από το ζυγό του ξένου κεφαλαίου και από την εξάρτηση από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ακύρωση των ξένων χρεών, δήμευση και εθνικοποίηση των ξένων επιχειρήσεων, απαλλοτρίωση των μοναστηριακών γαιών, κατάργηση των τοκογλυφικών χρεών και των χρεών απαλλοτριώσεως των εργαζομένων αγροτών, απαλλαγή του εργαζόμενου λαού από τη φορολογία και βαριά προοδευτική φορολογία όλων των εκμεταλλευτών, χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος...».
Εύκολα από τα παραπάνω μπορεί κανείς να αντιληφθεί πως η σημερινή κατάσταση των εργαζομένων λίγο διαφέρει, ως προς τα αιτήματά τους, από την κατάσταση της εργατικής τάξης στην προπολεμική Ελλάδα. Αυτό που απομένει είναι να δούμε τους κυβερνώντες να προχωρούν στη φιλοτέχνηση ενός νέου «ιδιώνυμου», που θα αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις των εργαζομένων ενάντια στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, που τους έχει καταδικάσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με την καθοδήγηση του ΔΝΤ.
Ιδιαίτερα αυτό το διάστημα, που η στοχοποίηση της αριστεράς από το σύνολο των κυβερνητικών στελεχών, ο τραγικός θάνατος του αγωνιστή του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα και ο διωγμός των συνδικάτων και μέσα από το άρθρο 37, του πρόσφατα ψηφισθέντος πολυνομοσχεδίου, αναδύουν ακόμα πιο έντονα την ανάγκη της πιο πλατιάς συμπαράταξης των λαϊκών αντιμνημονιακών δυνάμεων και της επεξεργασίας μιας αξιόπιστης αριστερής αγωνιστικής κυβερνητικής λύσης, ταυτόχρονα επιβάλλεται η αυξημένη επαγρύπνησή όσων αντιστέκονται στις αναπόφευκτες απόπειρες περιορισμού της νόμιμης δράσης τους.
* Ο Γιώργος Κ. Μπουγελέκας είναι εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου