Ανασχηματισμός-«Μουσικές καρέκλες» αλλά και Υπ. Παιδείας…

Ήθελα δεν ήθελα υπέστην το μαρτύριο του ανασχηματισμού. Καλά… αιφνιδιάστηκα από την αποφασιστικότητα, την ταχύτητα και τη ριζική αλλαγή προσώπων…

Μου θύμισε τις Μουσικές καρέκλες που παίζαμε στα πάρτι, παιδιά. Έβαλε μουσική να παίζει ο ΓΑΠ, πήρε δυο καρέκλες και άφησε τις υπόλοιπες. Μετά σταμάτησε τη μουσική και όποιος πρόλαβε έκατσε. Ε, ξέμειναν κανα δυό και κάτι έγινε… Αυτό θα πει να είσαι ηγέτης και να παίρνεις γρήγορες, σωστές και ριζοσπαστικές αποφάσεις.

Τέλος, επειδή είμαι ιδιωτικός εκπαιδευτικός, δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω τη μη αλλαγή της τόσο πετυχημένης ηγεσίας του Υπ. Παιδείας. Ήμουν σίγουρος ότι αν κάποιος θα έφευγε θα ήταν η Φώφη. Για τις άλλες δύο κατάλαβα από νωρίς ότι δεν θα τις πειράξει κανείς. Η μέν Διαμαντοπούλου από νωρίς, φοβούμενη μη και της πιστώσουν κάποια αποτυχία άρχισε να μιλάει για ευρύτερης αποδοχής πρόσωπα κλπ. Πολύ σωστά η γυναίκα σκέφτηκε: «…λες να πέσει η κυβέρνηση και να με παρασύρει και εμένα μαζί; Ας αρχίσω να κάνω ότι αντιπολιτεύομαι και διαλέγω που θα πάω μετά». Κλασσική Διαμαντοπούλου… αδίστακτη πολιτική οπορτουνίστρια. Αυτά έμαθε στις λέσχες Μπίλντεμπεργκ αυτά κάνει. Δεν την αδικώ τη γυναίκα. Είναι μαθήτρια της Δαμανάκη που της δίδαξε πολύ σωστά το γνωστό σε όλους Ο.Φ.Α. (όπου φυσάει ο άνεμος). Έτσι είναι, με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις. Η δε Χριστοφιλοπούλου, στη συνεδρίαση της Κ.Ο. έμοιαζε με εκείνα τα αρκουδάκια που διαφημίζουν τις μπαταρίες και χειροκροτούν ακατάπαυστα. Είπαμε να είναι χειροκροτητής αλλά κράτα και λίγο τα προσχήματα ρε παιδί μου…

Να τους χαιρόμαστε


Υ.Γ.
Ως επιμύθιο σας παραπέμπω σε αυτό το βιντεάκι, που μου έστειλε μια φίλη, από το youtube που εξηγεί για άλλη μια φορά το παρακράτος... Αντε βρε, να τα χαιρόμαστε τα παιδιά.

http://www.youtube.com/watch?v=AsOBtTNJ-aA&feature=player_embedded

Πάλι ομολογεί τελείως ανίκανη για το ‘’Καλόν κ Αγαθόν’’ η κυβέρνηση…

Για άλλη μια φορά η κυβέρνηση δείχνει συνεπέστατη με το ραντεβού της με την ανικανότητα. Για άλλη μια φορά ομολογεί ότι είναι επικίνδυνα ανίκανη για οτιδήποτε. Δοκιμάζει με διαρροές η κυβέρνηση λέει τα νέα μέτρα για να μετρήσει αντιδράσεις. Τι μας λέει λοιπόν με τα όσα ετοιμάζει; Μας λέει ότι κύριοι επειδή είμαστε ανίκανοι να συλλάβουμε τη φοροδιαφυγή και το μεγάλο κεφάλαιο, που πάντα βρίσκει λύσεις για να ξεγλιστρά, θα πιάσω ότι βρώ μπροστά μου… Μου θυμίζει τον κυνηγό που βγαίνει για κυνήγι, είναι ανίκανος να πετύχει το οτιδήποτε και τα βάζει με ότι ζωντανό βρει μπροστά του, αρουραίους, σκαντζοχοιράκια, άλλα ζώα, δέντρα, ταμπέλες κλπ. Βέβαια για να τα πετύχει θα πρέπει να κοιμούνται, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης… Να θυμίσω στην κυβέρνηση του ΓΑΠ, που εξαπάτησε τον ελληνικό λαό, στην κυβέρνηση των υβριστών του σοσιαλισμού, ότι εκείνος ήταν που έλεγε εξηγώντας το που θα βρει τα λεφτά (αφού λεφτά υπάρχουν), ότι θα βρεί χρήματα για να κάνει αυτά που τάζει (θα… θα… θα…) από την πάταξη της φοροδιαφυγής. Τώρα λοιπόν πάλι πιάνεται, ο ΓΑΠ, να ψεύδεται. Ψεύδεσαι όταν ξέρεις κάποια πράγματα και εσύ λές άλλα. Ψεύδεσαι όταν αποκρύπτεις την αλήθεια. Ψεύδεσαι όταν ζητάς την ψήφο του λαού με υποσχέσεις που ξέρεις εκ των προτέρων ότι δεν θα τηρήσεις. Μάλιστα νομίζω ότι όταν κάνεις αυτό το τελευταίο δεν ψεύδεσαι απλώς αλλά με δόλο δηλαδή εξαπατάς. 

Σας ασπάζομαι

Υπάρχει ελπίδα;

Ένας φίλος και συνάδελφος μου έστειλε αυτό το άρθρο με κάποιους προβληματισμούς του Π. Τσίμα τον οποίο όπως έχω ξαναπεί εκτιμώ ιδιαίτερα.  Βέβαια κάποιοι οικονομολόγοι (Βαρουφάκης κ.α.) το λένε χρόνια τώρα και όχι μόνον αυτό αλλά έχουν πει οτι αν δε βρει η Ευρώπη το ανάστημα να εναντιωθεί σε αυτήν την κρίση, λύση δεν πρόκειται να βρεθεί.

 

Αναδημοσίευση του άρθρου το Παύλου Τσίμα:

"Έλληνες, ακούσατε τα νέα απ’ την Πορτογαλία;

Η Πορτογαλία ψήφισε χτες, στις πιο παράξενες ίσως εκλογές του κόσμου. Όπου τα τρία κόμματα που διεκδικούσαν την εξουσία είχαν προ-συμφωνήσει ότι θα εφαρμόσουν την πολιτική του Μνημονίου μέχρι κεραίας και δεν θα ζητήσουν καμιά αναδιαπραγμάτευση.

Ήμουν εκεί, τις είδα από κοντά, με την κάμερα της εκπομπής «Έρευνα». Και μοιράζομαι μαζί σας μια σκέψη. Πώς η εμπειρία της Πορτογαλίας διαψεύδει τρεις μύθους που κυριαρχούν στην περί κρίσης συζήτηση. Η Πορτογαλία, πρώτον, δεν πάσχει από διαφθορά, όπως εμείς, δεν έχει φοροδιαφυγή, όπως εμείς, και τα δάνεια που έλαβε, στα χρόνια των παχιών αγελάδων, δεν τα έφαγε σε ρουσφέτια, μίζες και καταναλωτικές δαπάνες, όπως εμείς- τα επένδυσε σε έργα υποδομών.

Τότε γιατί μοιράζεται την ίδια μοίρα με εμάς;

Γιατί οι αγορές της γύρισαν την πλάτη;

Γιατί υποχρεώθηκε να ζητήσει βοήθεια και να φορτωθεί την τρόικα και τον γαλανομάτη κύριο Τόμσον;

Η Πορτογαλία, δεύτερον, όταν η διεθνής κρίση της χτύπησε την πόρτα δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Εφάρμοσε μια επιθετική, κεϋνσιανού τύπου, πολιτική, έριξε χρήμα στην οικονομία, με την μορφή δημοσίων επενδύσεων σε μεγάλα έργα υποδομών. Έκανε, δηλαδή, το σωστό. Αλλά γιατί αυτό δεν την γλίτωσε από την μοίρα μιας κρίσης χρέους, ίδιας με εκείνη που πλήττει εμάς, που τα κάναμε όλα λάθος;

Και, τρίτον, η Πορτογαλία δεν ζούσε αμέριμνη τον περασμένο χρόνο. Η Βουλή της ενέκρινε τρία αλλεπάλληλα προγράμματα λιτότητας, από τα τέλη του 2009, στα οποία η συντηρητική αντιπολίτευση έδινε θετική ψήφο, με πλήρη συναίνεση. Στη διάρκεια του περασμένου 12μηνου, τα εισοδήματα στην Πορτογαλία μειώθηκαν περισσότερο απ’ ό,τι στην Ελλάδα του Μνημονίου.

Τότε γιατί, μετά από έναν χρόνο αιματηρής λιτότητας βρέθηκαν οι Πορτογάλοι στην ίδια με εμάς μοίρα; Γιατί η συναινετική λιτότητα δεν τους έσωσε από τις αγορές;

Το συμπέρασμά μου είναι πως οι τρεις βασικοί μύθοι που κυκλοφορούν είναι και οι τρεις λάθος:

Όχι- η κρίση που ζούμε δεν οφείλεται στις «αμαρτίες» μας, δεν τιμωρούμαστε επειδή τα φάγαμε ή τα έφαγαν.

Όχι- η εναλλακτική λύση να ρίξουμε χρήμα για να αναθερμάνουμε την οικονομία δεν λειτουργεί σε μια χώρα που δεν έχει δικό της νόμισμα να κόψει ή να υποτιμήσει.

Και όχι-η λιτότητα από μόνη της δεν είναι η συνταγή για να βγούμε από την κρίση.

Απέναντι στα τρία αυτά όχι, το μόνο πειστικό ναι είναι αυτό: Ναι- αυτό που ζούμε είναι οι διαφορετικές εθνικές εκδοχές μιας κοινής κρίσης, που είναι η κρίση της ευρωζώνης συνολικά, κρίση χρέους και ταυτόχρονα τραπεζική κρίση, που μόνον αν αναγνωριστεί ως τέτοια και αντιμετωπιστεί συνολικά, θα βγούμε από αυτήν.

Έχουμε ελπίδες; Ίσως. Αλλά προς το παρόν κρατώ την οργισμένη απάντηση που μου έδωσε ο γερο-Μάριο Σοάρες, ο πατέρας της ευρωπαϊκής Πορτογαλίας, τρεις φορές πρωθυπουργός και δύο φορές Πρόεδρος της Δημοκρατίας στη χώρα: Όχι, όσο την Ευρώπη κυβερνά η σημερινή της ηγεσία «αυτά τα φοβισμένα ανθρωπάκια, οι Μέρκελ και οι Σαρκοζί, πολιτικάντηδες που ούτε καταλαβαίνουν ούτε συμμερίζονται τις μεγάλες ιδέες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε το σχέδιο της ενωμένης Ευρώπης».-"

"Άμεση δημοκρατια τώρα"

Δεν ξέρω αν το site αυτό είναι το επίσημο των διαμαρτυρόμενων αγανακτησμένων αλλά εγώ το παραθέτω και είναι στη δική σας ευχέρεια να το διαπιστώσετε...Αρκεί να πατήσετε ΕΔΩ.