Σκάνδαλο Διαμαντοπούλου από ΠΟΝΤΙΚΙ

Φίλοι του blog,

Σας συνιστώ να μπείτε ΕΔΩ για να επιβεβαιώσετε τη γνώμη σας για κάποιους από τους υπουργούς που μας αφορούν. Αντε βρε να τη χαιρόμαστε...

Αναδημοσιεύω από Αυγή ένα άρθρο

Αν και το να αναδημοσιεύω δεν έχει νόημα, μερκές φορές αξίζει. Σας παραθέτω λοιπόν το άρθρο ενός φίλου, συναδέλφου, συγγραφέα κλπ, του Γιώργου Κ. Μπουγελέκα από την Αυγή της 22ας/10:

Ο Βασίλης Νεφελούδης στην εποχή του ΔΝΤ

 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 22/10/2011

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Κ. ΜΠΟΥΓΕΛΕΚΑ*

Δεν ήταν συχνές στη μεταπολιτευτική Ελλάδα οι αναφορές στις διώξεις, στις φυλακίσεις, στις εξορίες, στα βασανιστήρια, στη φυσική εξόντωση, στους νεκρούς διαδηλωτές και στις οικογενειακές τραγωδίες, που υπέστησαν οι κομμουνιστές, οι αριστεροί και οι έντιμοι συνδικαλιστές πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ποιες ήταν άραγε οι «αμαρτίες» αυτών των ανθρώπων; Μία από τις ηρωικότερες και αγνότερες φυσιογνωμίες αυτής της περιόδου, ο Βασίλης Νεφελούδης, μας άφησε διαχρονική παρακαταθήκη, για εκείνα τα χρόνια, το συγκλονιστικό βιβλίο του, με τον τίτλο: «Ακτίνα Θ'», (εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας).
Γράφει ο Νεφελούδης: «Πολλά από τα σημερινά δεδομένα στον οικονομικό και στον κοινωνικό τομέα φαίνονται απλά και φυσικά. Για παράδειγμα, την καθολική κοινωνική ασφάλιση, την πληρωμένη άδεια αναψυχής, το οχτάωρο και πολλές άλλες κατακτήσεις των εργαζομένων οι νεότεροι θα τις βλέπουν σαν κάτι που υπήρχε πάντα είτε σαν αυτόματο αποτέλεσμα των εξελίξεων. Στην πραγματικότητα, τόσο οι εξελίξεις όσο και οι κατακτήσεις των εργαζομένων ήταν ο καρπός σκληρών αγώνων και μεγάλων θυσιών [...] ζυμωμένων με το αίμα των αγωνιστών τους».
Ιδού το έγκλημά τους! Αυτές ήταν οι «παρανομίες» εκείνων, που στη δεκαετία του '30 δεν ανέχονταν μια σκυφτή και μίζερη ζωή για τους εργάτες και τις επόμενες γενιές. Αξίζει να αναστοχαστούμε το ιστορικό πλαίσιο εκείνης της εποχής, όπως το κατέγραψε ο Β.Ν.
«Στην Ελλάδα, όπως και στις άλλες χώρες που χτυπήθηκαν από την οικονομική κρίση του 1928-1929, επιδίωξη των κεφαλαιοκρατών ήταν να φορτώσουν στους εργαζόμενους τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. [...] Οι αποδοχές των εργατών και των υπαλλήλων, η μεγαλύτερη δυνατή συμπίεσή τους, ήταν ο κύριος στόχος. Η εκτεταμένη ανεργία που υπήρχε βοηθούσε, αντικειμενικά, την επίθεση των εργοδοτών στα μεροκάματα και στους μισθούς. [...] μεγάλες απεργίες άρχισαν να ξεσπούν».
Η παράταση της οικονομικής κρίσης συνδέθηκε με την αυξανόμενη ένταση της επίθεσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου εναντίον των εργαζομένων, αλλά και με την ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων.
Η σύμπτυξη ενός τέτοιου ευρύτατου αγωνιστικού μετώπου έσπειρε την ανησυχία στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Η απόφασή της να συμπαραταχθεί με την αντίληψη, πως οι συνέπειες της κρίσης έπρεπε να πέσουν στις πλάτες του λαού, είχε ως αποτέλεσμα την αντιμετώπιση κάθε λαϊκής κινητοποίησης ως ενέργειας που στρέφονταν εναντίον της. Γι' αυτό τον λόγο «φιλοτέχνησε και έθεσε σε εφαρμογή το νόμο για το “ιδιώνυμο” αδίκημα. Επίσημα-τυπικά ο νόμος αυτός στρέφονταν εναντίον του κομμουνισμού, που η κυβέρνηση θεωρούσε υποκινητή των λαϊκών αγώνων. Στην πραγματικότητα [...] είχε σαν στόχο τους ίδιους τους αγώνες και τα δικαιώματα των εργαζομένων».
Τα ξερονήσια του Αιγαίου έγιναν οι τόποι εξορίας, αλλά και τελευταίας κατοικίας, για χιλιάδες προπολεμικούς κομμουνιστές και κοινωνικούς αγωνιστές. Ποια ήταν τα βασικά αιτήματα εκείνης της εποχής γύρω από τα οποία οι κομμουνιστές καλούσαν τις πιο πλατιές λαϊκές μάζες να συσπειρωθούν και να κινητοποιηθούν αγωνιστικά; Ο Βασίλης Νεφελούδης τα κατέγραψε, ως εξής:
«...απελευθέρωση της χώρας από το ζυγό του ξένου κεφαλαίου και από την εξάρτηση από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ακύρωση των ξένων χρεών, δήμευση και εθνικοποίηση των ξένων επιχειρήσεων, απαλλοτρίωση των μοναστηριακών γαιών, κατάργηση των τοκογλυφικών χρεών και των χρεών απαλλοτριώσεως των εργαζομένων αγροτών, απαλλαγή του εργαζόμενου λαού από τη φορολογία και βαριά προοδευτική φορολογία όλων των εκμεταλλευτών, χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος...».
Εύκολα από τα παραπάνω μπορεί κανείς να αντιληφθεί πως η σημερινή κατάσταση των εργαζομένων λίγο διαφέρει, ως προς τα αιτήματά τους, από την κατάσταση της εργατικής τάξης στην προπολεμική Ελλάδα. Αυτό που απομένει είναι να δούμε τους κυβερνώντες να προχωρούν στη φιλοτέχνηση ενός νέου «ιδιώνυμου», που θα αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις των εργαζομένων ενάντια στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, που τους έχει καταδικάσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με την καθοδήγηση του ΔΝΤ.
Ιδιαίτερα αυτό το διάστημα, που η στοχοποίηση της αριστεράς από το σύνολο των κυβερνητικών στελεχών, ο τραγικός θάνατος του αγωνιστή του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα και ο διωγμός των συνδικάτων και μέσα από το άρθρο 37, του πρόσφατα ψηφισθέντος πολυνομοσχεδίου, αναδύουν ακόμα πιο έντονα την ανάγκη της πιο πλατιάς συμπαράταξης των λαϊκών αντιμνημονιακών δυνάμεων και της επεξεργασίας μιας αξιόπιστης αριστερής αγωνιστικής κυβερνητικής λύσης, ταυτόχρονα επιβάλλεται η αυξημένη επαγρύπνησή όσων αντιστέκονται στις αναπόφευκτες απόπειρες περιορισμού της νόμιμης δράσης τους.
* Ο Γιώργος Κ. Μπουγελέκας είναι εκπαιδευτικός

Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον!!!! Δείτε το.

Ανέκαθεν πίστευα οτι οι πολυάριθμες κοινωνίες είναι "δύσκολες", απρόσωπες και διάφορα άλλα. Ειδικά δε οι κάτοικοι του Ελλαδικού χώρου έχουν ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα. Όμως οι μικρότερες δομές είναι πιο βιώσιμες και σίγουρα έχουν ..."περισσότερο μέλλον". Δείτε όμως κι αυτό το γειτονικό μπλογκ ΕΔΩ διότι είναι πολύ ενδιαφέρον.

Το μυρμήγκι...και άλλα τινά

Μια πολύ ωραία ιστοριούλα που λέει τις αλήθειες και μου την έστειλε ένας φίλος (THNX κουμπάρε)…. Ένα σχόλιο που είδα γι αυτήν την ιστοριούλα είναι ότι «…κάθε οργανισμός πρέπει να έχει μια οργανωτική και ιεραρχική δομή, τέτοια που να μην οδηγεί σε γραφειοκρατία»… Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι στην παραγωγική διαδικασία έχουν καταφέρει κι έχουν παρεισφρήσει  παρασιτικοί οργανισμοί που λέγονται γενικότερα οικονομολόγοι, αλλά το άλλο τους όνομα μπορεί να είναι dealers από χρηματιστήρια και εταιρείες, σύμβουλοι επενδύσεων, αναλυτές ρίσκου, μυστικοσύμβουλοι, μέλη Δ.Σ., senior, junior και άλλα τέτοια vice presidents και δεν το συνεχίζω. Τα λένε αλλιώς golden boys ή χαρτογιακάδες αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Τα golden boys είναι δύο τρία στελέχη στην κορυφή της πυραμίδας των «οργανισμών» που αναφέρει ο φίλος στο σχόλιό του. Εγώ λέω ότι όλη η πυραμίδα είναι άχρηστη. Όλη! Και ο οδηγός του προέδρου μέσα…! Όλοι αυτοί λοιπόν κατάφεραν να πείσουν ότι είναι απαραίτητοι, ακριβώς όπως και η κατσαρίδα, ο τζίτζικας και τα υπόλοιπα της ιστοριούλας κι έτσι ένα προϊόν με κόστος Α, αντί να φτάνει στον καταναλωτή με τιμή Α+20% (που θα ήταν ένα λογικό κέρδος) φτάνει με τιμή Α^ν μόνο και μόνο για να επιβιώσει η ασημαντότητά τους. Τώρα πως γίνεται να είναι παράσιτα που φύονται στην αληθινή οικονομία και ταυτόχρονα απομυζούν όλη της τη δύναμη και να τους αφήνουμε να ζουν ακόμα ανάμεσά μας στερώντας μας το οξυγόνο αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να το ξανασκεφτούμε. Σας θυμίζω ότι αυτοί οι οικονομολόγοι, μαζί με αυτούς των χρηματιστηρίων κλπ κλπ, έφαγαν τα χρήματα των ταμείων. Το θυμάστε ή το ξεχάσατε κιόλας; Θυμάστε τις κλήσεις του εισαγγελέα για την Standard and Poor, για Παπαμαρκάκηδες, για Τσουπίδηδες και για άλλους εκλεκτούς μας συμπολίτες; Για σκεφτείτε πως λειτουργούν αυτές οι οικονομικές εταιρείες… Για αναλογιστείτε πώς επιβιώνουν οικονομικά και μπορούν και δίνουν και εξωφρενικά ποσά σε στελέχη με ξεπουλημένη ψυχή και σώμα στο Μαμωνά; Αγοράζουν και πουλάνε α-έ-ρα και βάζουν και υπερκέρδος…! Το χειρότερο είναι οτι θέλουν να ζήσουν πλουσιότερα και από τους άμεσα εμπλεκόμενους στην πραγματική παραγωγική διαδικασία. Έτσι φορτώνουν τη διαδικασία με υπεραξία. Για να το υπέρ-απλουστεύσω, η αγελάδα η καημένη τι θέλει; Δυό μπαλες άχυρο για να βγάλει δυό καρδάρες. Και της πουλάνε το γάλα 1,30 το λίτρο (κι αυτό νερωμένο). Έτσι μπορούν και ζουν οι "ταινίες" της ζωής μας....

Υπόσχομαι ότι θα επανέλθω με ένα πιο εμπεριστατωμένο κείμενο για να σας σκανδαλίσω. 

Σας παραθέτω τώρα την ιστοριούλα:

"..

Το μυρμήγκι
Ένα παραμύθι. ή όχι.
Κάθε μέρα, ένα μικρό μυρμήγκι πήγαινε στη δουλειά του πολύ νωρίς και ξεκίναγε αμέσως να δουλεύει
Ήταν πολύ παραγωγικό και χαρούμενο
Το αφεντικό, το λιοντάρι, παραξενεύτηκε που το μυρμήγκι δούλευε χωρίς εποπτεία, και σκέφτηκε.
Αν το μυρμήγκι είναι τόσο παραγωγικό χωρίς εποπτεία, δεν θα ήταν ακόμη πιο παραγωγικό αν είχε κάποιον να τον επιβλέπει;
Έτσι προσέλαβε μια κατσαρίδα, η οποία είχε μεγάλη πείρα σε αυτή τη θέση και μάλιστα έγραφε καταπληκτικές αναφορές
Η πρώτη απόφαση που πήρε η κατσαρίδα ήταν η δημιουργία ενός συστήματος ελέγχου της προσέλευσης των εργαζομένων
Επίσης χρειαζόταν έναν υπάλληλο για να τη βοηθάει στη συγγραφή και δακτυλογράφηση των αναφορών της
Γι' αυτό προσέλαβε μια αράχνη για να τη βοηθάει με τις αναφορές και για να απαντάει στα τηλεφωνήματα
Το λιοντάρι ήταν πάρα πολύ ευχαριστημένο από τις αναφορές της κατσαρίδας, και τις ζήτησε να δημιουργήσει γραφήματα που να δείχνουν το ρυθμό και τις τάσεις παραγωγής, ώστε να τα τις χρησιμοποιήσει στις συναντήσεις του Διοικητικού Συμβουλίου.
Έτσι η κατσαρίδα έπρεπε να αγοράσει έναν νέο ηλεκτρονικό υπολογιστή και εκτυπωτή laser
.και γι' αυτό προσέλαβε μια μύγα για να διευθύνει το τμήμα της τεχνολογίας (ΙΤ)
Το μυρμήγκι που ήταν τόσο παραγωγικό και ήρεμο, μισούσε την πληθώρα της γραφειοκρατίας και των συναντήσεων που έτρωγαν τον περισσότερο από το χρόνο του.
Το λιοντάρι κατέληξε στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να ορίσει κάποιον υπεύθυνο στο τμήμα που εργαζόταν το μυρμήγκι.
Η θέση δόθηκε στον τζίτζικα, η πρώτη απόφαση του οποίου ήταν να αγοράσει καινούργια μοκέτα και καινούργια εργονομική πολυθρόνα για το γραφείο του.
Ο νέος υπεύθυνος του τμήματος, χρειάζονταν επίσης έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και έναν βοηθό, τον οποίο έφερε από την προηγούμενη θέση του, για να τον βοηθήσει να δημιουργήσει ένα πλάνο εργασίας, στρατηγικού ελέγχου του προϋπολογισμού και βελτιστοποίησης του τμήματος. 
Το τμήμα στο οποίο δούλευε το μυρμήγκι ήταν τώρα ένα θλιμμένο μέρος, όπου κανένας δεν γελούσε πια και όλοι ήταν αναστατωμένοι.
Τότε ο τζίτζικας έπεισε το αφεντικό, το λιοντάρι, ότι ήταν απολύτως απαραίτητο να γίνει μια έρευνα για το εργασιακό περιβάλλον του τμήματος
Κάνοντας μια επισκόπηση των αναφορών σχετικά με το τμήμα στο οποίο δούλευε το μυρμήγκι, το λιοντάρι παρατήρησε ότι η παραγωγικότητα είχε πέσει σε σχέση με παλιότερα.
Έτσι προσέλαβε την κουκουβάγια, μια επιφανής και πεφωτισμένη σύμβουλος, για να κάνει λογιστικό έλεγχο και να προτείνει λύσεις
Η κουκουβάγια πέρασε τρεις μήνες στο τμήμα και κατέληξε με μια αναφορά πολλών τόμων που κατέληγε στο εξής: το τμήμα έχει υπερβολικό αριθμό προσωπικού
Μαντέψτε ποιον απέλυσε πρώτο το λιοντάρι.
Το μυρμήγκι φυσικά, γιατί «παρουσίαζε έλλειψη κινήτρων και είχε αρνητική συμπεριφορά»
Σημείωση
Οι χαρακτήρες του παραμυθιού είναι φανταστικοί και ουδεμία σχέση έχουν με πραγματικά πρόσωπα.

Οποιαδήποτε ομοιότητα είναι απλή σύμπτωση...
Τέλος

Τα έμαθες τα νέα Υπουργέ μου;

Για άλλη μια φορά η Υπουργός μας ακολουθεί τις γνώριμες τακτικές Μαυρογιαλούρου.
Στην Ελευθεροτυπία της Κυριακής αναφέρονται τα εξής:
"...Εκατόν πενήντα προσλήψεις με διαδικασίες εκτός ΑΣΕΠ επιχείρησε να κάνει, εν μέσω θέρους, ο εποπτευόμενος από το υπουργείο Παιδείας οργανισμός «Ινστιτούτο Νεολαίας», παρ' ότι βρίσκεται στη λίστα με τους υπό κατάργηση οργανισμούς..."

Για το υπόλοιπο άρθρο θα πρέπει να πατήσετε ΕΔΩ

Να μας ζήσει παιδιά να τη χαιρόμαστε

Ρικάρντο Μουτι: Πως η ΜΟΥΣΙΚΗ (και οι τέχνες) μπορούν να ενώσουν...

Τα στοιχεία είναι απλά: στην Ελευθεροτυπία της Κυριακής αναφέρθηκε η περίπτωση του μεγάλου μαέστρου Ρικάρντο Μούτι που με μια πολύ απλή κίνηση κατάφερε να ενώσει και να εξυψώσει ολο του το κοινό. Μια φίλη μου τα έστειλε μαζί με το αντίστοιχο βιντεάκι από το Youtube το οποίο θα το βρείτε πατώντας ΕΔΩ για την Ιταλική εκδοχή και ΕΔΩ για την Γαλλική.
Αξίζει να το δείτε και να το διαβάσετε. Πριν όμως προχωρήσετε να βάλω και εγώ το σχολιάκι μου: είμαστε "ούνα φάτσα ούνα" ράτσα με τους Ιταλούς; Δυστυχώς όχι... Έχουμε δυο - τρία χτυπητά κοινά σημεία και πολλές διαφορές, όπως για παράδειγμα η αρχετυπική μας κουλτούρα. Μιλάμε για έναν λαό που έδωσε στην Ευρώπη (σε δύσκολους καιρούς) έναν Γκράμσι, έναν Μπερλίνγκουερ κλπ κλπ κλπ...
Τελειώνοντας και πριν παραθέσω το κείμενο να ελπίσω ένα .... και στα δικά μας.. 

..."

Στις 12 Μαρτίου, ο Silvio Berlusconi κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Η Ιταλία γιόρταζε τα 150 χρόνια από την ίδρυσή της και με αυτή την ευκαιρία, στην όπερα της Ρώμης, δόθηκε μια παράσταση όπερας, της πιο συμβολικής αυτής της ενοποίησης: Nabucco του Giuseppe Verdi υπό τη διεύθυνση του Riccardo Muti.

Το έργο Nabucco του Verdi είναι ένα έργο τόσο μουσικό όσο και πολιτικό: αφορά την ιστορία της σκλαβιάς των Εβραίων στη Βαβυλώνα, και η περίφημη άρια «Va pensiero” τραγουδιέται από τους καταπιεσμένους σκλάβους. Στην Ιταλία, το τραγούδι αυτό είναι το σύμβολο της αναζήτησης της ελευθερίας του λαού, ο οποίος στα 1840 –όταν και γράφτηκε η όπερα- ήταν καταπιεσμένος από την αυτοκρατορία των Αψβούργων, και πάλευε μέχρι τη δημιουργία της ενωμένης Ιταλίας.

Πριν αρχίσει η συναυλία, ο Gianni Alemanno, δήμαρχος της Ρώμης, ανέβηκε στη σκηνή για να καταγγείλει τις μειώσεις της κυβέρνησης στον προϋπολογισμό για τον πολιτισμό. Και αυτό, ενώ ο Alemanno είναι μέλος του κυβερνώντος κόμματος και πρώην υπουργός του Berlusconi.

Αυτή η πολιτική παρέμβαση, σε μια πολιτιστική στιγμή από τις πιο συμβολικές για την Ιταλία, θα προκαλέσει ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα, ιδίως τη στιγμή που ο ίδιος ο Berlusconi ήταν παρών στη συναυλία.

Όπως δήλωσε στους Times o Ricardo Muti, διευθυντής της ορχήστρας, ήταν μια βραδιά αληθινής επανάστασης. 

«Στην αρχή, υπήρχε ένα μεγάλο χειροκρότημα από το κοινό. Στη συνέχεια ξεκινήσαμε τη συναυλία. Όλα πήγαιναν πολύ καλά, αλλά όταν φτάσαμε στο σημείο του Va pensiero, αισθάνθηκα αμέσως ότι η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη στο κοινό. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείτε να περιγράψετε, αλλά που τα αισθάνεστε. Πριν, υπερίσχυε η σιωπή του κοινού. Τη στιγμή όμως που το κοινό κατάλαβε ότι θα ξεκινούσε το Va pensiero, η σιωπή γέμισε από μια πραγματική θέρμη. Μπορούσαμε να αισθανθούμε τη σπλαχνική αντίδραση του κοινού στο θρήνο των σκλάβων που τραγουδούνε «Oh mia patria, così bella e perduta!». (Ω πατρίδα μου, τόσο όμορφη και χαμένη)

Ενώ η χορωδία έφτανε στο τέλος, στο κοινό κάποιοι είχαν ήδη αρχίσει να φωνάζουν «Bis”. Το κοινό άρχισε να φωνάζει «Viva l’Italia!» και «Viva Verdi!». Άνθρωποι από τα θεωρεία άρχισαν να πετούν χαρτιά συμπληρωμένα με πατριωτικά μηνύματα –κάποια έγραφαν «Muti, senatore a vita».

Αν και το είχε κάνει για μία και μοναδική φορά στη Σκάλα του Μιλάνου το 1986, ο Muti δίσταζε να κάνει ένα bis για το Va pensiero. Για αυτόν, μία όπερα πρέπει να πηγαίνει από την αρχή ως το τέλος. «Δεν ήθελα να παίξουν απλά ένα encore. Θα έπρεπε να υπάρχει μια ιδιαίτερη πρόθεση».

Όμως στο κοινό είχε ήδη ξυπνήσει το πατριωτικό συναίσθημα. Με μία θεατρική κίνηση, ο διευθυντής της ορχήστρας γύρισε τελικά την πλάτη στο podium, κοιτάζοντας το κοινό και τον Berlusconi, και είπε τα εξής:

[Αφού οι εκκλήσεις του κοινού για ένα bis έχουν σταματήσει, από το κοινό ακούγεται «Ζήτω η Ιταλία»]

«Ναι συμφωνώ με αυτό «Ζήτω η Ιταλία» αλλά (χειροκροτήματα) δεν είμαι πια 30 ετών και έχω ζήσει τη ζωή μου, όμως σαν ένας Ιταλός που έχει γυρίσει τον κόσμο, ντρέπομαι για όσα συμβαίνουν στη χώρα μου. Για αυτό συναινώ με το αίτημά σας για bis για το Va pensiero. Δεν είναι μόνο για την πατριωτική χαρά που αισθάνομαι, αλλά γιατί απόψε, και ενώ διεύθυνα τη χορωδία που τραγουδούσε «Ω πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη» σκέφτηκα ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα σκοτώσουμε τον πολιτισμό πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε η ιστορία της Ιταλίας. Και σε αυτή την περίπτωση, εμείς, η πατρίδα μας, θα είναι πραγματικά «όμορφη και χαμένη».  

[Επευφημίες, συμπεριλαμβανομένων των καλλιτεχνών πάνω στη σκηνή]

Θα ήθελα τώρα… πρέπει να δώσουμε νόημα σε αυτό το τραγούδι. Αφού είμαστε στο Σπίτι μας, το θέατρο της πρωτεύουσας, και με μία χορωδία που τραγούδησε περίφημα, και που συνοδεύεται περίφημα, αν θέλετε, σας προτείνω να ενωθείτε μαζί μας και να τραγουδήσουμε όλοι μαζί». 

Έτσι προσκάλεσε το κοινό να τραγουδήσει μαζί με τη χορωδία των σκλάβων. «Είδα ομάδες ανθρώπων να σηκώνονται. Όλη η Όπερα της Ρώμης σηκώθηκε. Η χορωδία επίσης σηκώθηκε. Ήταν μια μαγική στιγμή μέσα στην όπερα. Εκείνη τη βραδιά δεν ήταν μόνο μια συναυλία του Nabucco, αλλά επίσης ήταν μια δήλωση (statement) του θεάτρου της πρωτεύουσας υπ’ όψη των πολιτικών."

Μια καταγγελία - αναδημοσίευση για την κυρία Υπουργό της Παιδείας

Πατώντας ΕΔΩ! θα βρείτε μια σύνδεση η οποία περιέχει καταγγελίες της ΠΑΣΠ για την κυρία Υπουργό και μου το έστειλε μια φίλη. Αξίζει να το δείτε.

Ενδιαφέρον βιντεάκι..

Ένα βιντεάκι που σίγουρα θα ενδιαφέρει πολλούς και μου το έστειλαν δύο συνάδελφοι και συνοδοιπόροι.Αξίζει να το δείτε πατώντας ΕΔΩ!

Άλλο ένα αντίο και από εδώ...

Άλλο ένα αντίο και από αυτό το blog...! Δύο μεγάλες απώλειες είχαμε τις τελευταίες μέρες: τον Λεωνίδα Κύρκο και τον Λυκούργο Καλλέργη. Θεωρώ εαυτόν πολύ μικρό για να γράψω το οτιδήποτε και για τους δύο (παρόλο που ο δεύτερος ήταν γνωστός - φίλος του πατέρα μου), επομένως το σημαντικότερο και τιμητικότερο που θα μπορούσα να κάνω είναι να σωπάσω...!

Ύβρεις...

Ύβρις είναι:

Το να μην σέβεσαι έναν άνθρωπο όπως ο Λ. Κύρκος και να εκμεταλλεύεσαι το θάνατό του για να γράψεις ένα αρθράκι σε μια μεγάλη εφημερίδα, όπως «Τα Νέα», στο οποίο προσχηματικά μιλάς για το θανόντα αλλά ουσιαστικά το κάνεις για να δείξεις ότι: πρωτίστως έχεις αριστερές καταβολές (μην πω τι αριστερή…) και δευτερευόντως να αδράξεις την ευκαιρία να καταφερθείς κατά αυτών που σου εναντιώνονται για το νέο νομοσχέδιο. Όλα αυτά δείχνουν άνθρωπο στυγνό, στυγερό, μικρόψυχο, οπορτουνιστή, μακιαβελικό. Όταν λοιπόν είσαι και Υπουργός Παιδείας το ηθικό πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο.

Ύβρις είναι:

Το να σηκώνεσαι στην Εθνική συνδιάσκεψη του Πανελλήνιου δήθεν Σοσιαλιστικού δήθεν Κινήματος και μιλάς για «αλισβερίσια στα Ανώτερα Ιδρύματα» και να μην έχεις μπει στον κόπο να ρωτήσεις και να αναρωτηθείς: «από όλους αυτούς που έχω στο Υπουργικό Συμβούλιο, ποιοι έχουν εκμεταλλευθεί αυτά τα αλισβερίσια που εγώ τάχα καταγγέλλω για να κάνουν καριέρα; Ποιοι έχουν ευνοηθεί σκανδαλωδώς (με αναθέσεις διατριβών, με εύρεση καθηγητών, με συγγραφή διατριβών από άλλους και άλλα τόσα που ακούμε) μέσα από την φοιτητική μου παράταξη και έχουν γίνει «δικτάτορες» (ουπς! συγνώμη αλλά πάντα μπερδεύω και αναγραμματίζω τη λέξη δικτάτορες και διδάκτορες…);» Η απάντηση θα ήταν απλή κύριε Πρωθυπουργέ: αυτοί και αυτές (με έμφαση στο αυτές…) που σε χειροκροτούσαν ως Μεσσία από κάτω, βασιλικότεροι του βασιλέως. Μια δε Υφυπουργός έκανε σαν αρκουδάκι με Duracell, σα μωρό παιδί (με έμφαση στο μωρό). Αυτοί λοιπόν που τους έχεις μέσα στο Υπουργικό, σε εκθέτουν όχι μόνο με τα λεγόμενα και πραττόμενα τους αλλά και με την ύπαρξή τους και μόνο….

Κι όλα αυτά τα γράφω άσχετα αν συμφωνώ με το νόμο..!

Ύβρις είναι:
Να βλέπω κάνοντας ζάπινγκ στο κάτω μέρος της οθόνης, στο σκρολ, του καναλιού STAR (!!!) ότι όποιος θέλει μπορεί να δει ζωντανή την κηδεία του Λεωνίδα Κύρκου από το lady-star.gr και από κάποια άλλη ιστοσελίδα. Ούτε να πεθάνει δεν τον αφήνουν, ούτε να κηδευτεί. Μυρίστηκαν κρέας τα πτωματοφάγα όρνεα της δημοσιογραφίας και όρμησαν ανενδοίαστα, προσβάλλοντας με την παρουσία τους. Αιδώς....!!!

Τέλος ύβρις είναι:

Να έχουμε πολιτικούς που με τα λόγια τους μας λένε αυτά που θέλουμε να ακούσουμε και με τα έργα τους να μας προδίδουν…! (Δεν είναι δικό μου, το είδα στο απίθανο ντοκιμαντέρ του Αυγερόπουλου για την Οσάκα του Μεξικού, αλλά δε θυμάμαι ποιος το είπε).

Το ... "παγώνι"... και η ¨.."αρσιβαρίστας" του Υπ. Παιδείας

Δε θέλω να σχολιάσω το νομοσχέδιο αν δεν έχω πρώτα διαβάσει μερικά πράγματα. Όμως δεν μπορώ να μη σχολιάσω το promo. όπως το λένε κυρίως οι δισκογραφικές και άλλες εταιρείες, του Υπουργείου Παιδείας με την υφυπουργό του, κυρία Χριστοφιλοπούλου.

Από επαγγελματική διαστροφή παρακολουθώ όλα όσα έχουν να κάνουν με το Υπ. Παιδείας. Κάνοντας ζάπινγκ λοιπόν παρακολούθησα την εν λόγω κυρία σε τρία διαφορετικά κανάλια να βγαίνει και να βγάζει τα γνωστά της λογύδρια στα οποία μας έχει συνηθίσει άλλωστε. Πρέπει να της αναγνωρίσω ότι είναι μια σπουδαία πολιτικός μια και μπορεί να μιλάει για ώρες χωρίς να λέει τίποτα και κυρίως χωρίς να συμμετέχει σε κανέναν διάλογο αφού δεν ακούει και δεν απαντά στον άλλο αλλά λέει μόνο ότι έχει έρθει να πει. Και στα τρία κανάλια δεν σταμάτησε να λέει ότι είναι καθηγήτρια πανεπιστημίου και ότι κι αυτή σαν εκπαιδευτικός της τριτοβάθμιας κόπτεται. Αυτός ο κομπασμός δείχνει πολλά… Ενδεχομένως μια ρηχότητα; Ίσως. Ενδεχομένως μια ανάγκη να επιβληθεί όχι με τα λόγια της αλλά όπως το παγώνι που ανοίγει την ουρά του για να κομπάσει κι αυτό με τη σειρά του; Ίσως. Μπράβο. Τι ανάγκη έχουμε λοιπόν ως έθνος όταν στο Υπ. Παιδείας έχουμε ένα ….παγώνι που σκέφτεται και συμπεριφέρεται σαν στρουθοκάμηλος;

Να θυμίσω ότι πρόκειται για την ίδια κυρία που σε ερώτηση για το τι θα γίνονται οι Ιδιωτικοί Εκπαιδευτικοί μιας προχωρημένης ηλικίας που θα απολύονται φέρεται να απάντησε: «Ε..! ένας άνεργος ακόμα!».

Όσο για την άλλη κεφαλή του Παιδείας, έκανε βαράκια φαίνεται όλο το καλοκαίρι και ήρθε να μας συγκινήσει με τη θεαματική άρση τόοοοοσων σελίδων, στο κοινοβούλιο. Θε-α-μα-τι-κό κυρία Υπουργέ. Μπράβο, έγραψε και στα media. Κάτι άλλο σας έμαθαν στην προσφιλή σας λέσχη Μπινλντεμπεργκ; Να περιμένουμε κάτι ακόμα; Ίσως έναν «ευνουχισμό» ακόμα κάποιου συνδικάτου; Γιατί όχι; Ποιος έχει σειρά τώρα; Η ΠΟΣΔΕΠ, η ΔΟΕ, η ΟΛΜΕ ποιος;

Τέλος είναι κοινός τόπος ότι, η πλειοψηφία (για να μην πω όλοι ανεξαιρέτως και με θεωρήσετε απόλυτο) των ανθρώπων που είναι στους κομματικούς μηχανισμούς και στις πανεπιστημιακές πολιτικές νεολαίες, ειδικά των δύο μεγάλων κομμάτων, παίρνουν τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά, τα διδακτορικά, τους αναλαμβάνουν καθηγητές κλπ κλπ …«ααβάδιστα και αβασάνιστα»… Και οι υπόλοιποι ψάχνουν, επαίτες κυριολεκτικά, για μια υποτροφία, για ένα θεματάκι μεταπτυχιακού και άλλα παρόμοια.

Άντε βρε και εις ανώτερα…

The Wall - Roger Waters και ο Ελληνάρας...

Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που πήγα και παρακολούθησα τη συναυλία του Roger Waters στο κλειστό του ΟΑΚΑ στις 12 του μήνα. Ήμουν λοιπόν κι εγώ εκεί, παρέα με τον Ελληνάρα που του έψηναν το μυαλό τα κανάλια για να του λένε ότι το κάπνισμα και η βιντεοσκόπηση απαγορεύεται αλλά εκείνος εκεί...!!! κάπνιζε αρειμανίως. Πριν την έναρξη, βγήκε ο άνθρωπος και διάβασε στα Ελληνικά τις παρακλήσεις του. Το αστειότερο είναι ότι ο Ελληνάρας που λέγαμε, η μάλλον οι Ελληνάρες, κάπνιζαν εκεί μπροστά στην αρένα, μπροστά στα μούτρα του ανθρώπου που πριν λίγο τους παρακαλούσε. Αυτός λοιπόν ο Ελληνάρας πήγε στη συναυλία για να του δοθεί, υποτίθεται, ένα νέο ερέθισμα στην κουλτούρα και την καλλιέργειά του. Αν τον ρωτούσε κάποιο από τα ΜΜΕ έξω από τη συναυλία θα μας έλεγε για το κατεστημένο, για την αμφισβήτηση, για την ιστορική αφύπνιση, για το τείχος που υπάρχει μπροστά από τον καθένα μας και άλλα όμορφα (αλλά κούφια για κείνον) μπλα μπλα μπλα. Αυτός δε ο ίδιος Ελληνάρας, για να αποδείξει προφανώς πόσο ενάντια στο κατεστημένο είναι, φρόντισε την ώρα της υπόκλισης να δείξει στον Waters πόσο τον σέβεται και πού τον έχει γραμμένο. Τον τράβηξε φωτογραφία και ήταν τόσο ηλίθιος Ελληνάρας που δεν είχε την ευαισθησία να απομονώσει το φλας ώστε να μην καρφωθεί. Όοοοχι! Εκεί... Με το φλας. Αυτό θα πεί μάχη στο κατεστημένο. Αυτό θα πει κόντρα στο ρεύμα. Αυτό θα πει αφυπνισμένος ακροατής. Αν τον ρωτήσεις δε το πιθανότερο είναι να σου πει οτι και καλά το έκανε για να μην υπακούσει τις εντολές των μεγάλων δισκογραφικών. Γι αυτόν τον Ελληνάρα φταίμε εμείς. Εγώ εκπροσωπώντας όοοολους τους δασκάλους που είχε στη ζωή του και που προφανώς αποτύχαμε οικτρά και οι γονείς του που τον άφησαν ανεξέλεγκτο με αποτέλεσμα να καταντήσει έτσι. Θα μου πείτε: πώς κάνεις έτσι ρε παιδί μου για ένα τσιγαράκι... Ίσως να είμαι υπερβολικός αλλά με ενοχλεί. Και με ενοχλεί ακόμα περισσότερο που όλοι αυτοί οι Ελληναράδες όταν πάνε στο εξωτερικό (που ξέρουν οτι οι νόμοι λίγο ως πολύ εφαρμόζονται στη μικροκλίμακα του πολίτη) συμπεριφέρονται ως "παρθένες", ως "Κιουρίες". Αυτός λοιπόν ο Ελληνάρας είναι που με προβληματίζει και με κάνει σκεπτικό στα ζητήματα άμεσης δημοκρατίας κλπ κλπ που τίθενται στην κάτω πλατεία... Αυτός ο Ελληνάρας έχει δικαίωμα μίας ψήφου όπως κι εγώ; Δεν μου κάθεται καλά... Κάπως μου κάνει.

Από καλλιτεχνικής απόψεως ήταν μια πολύ ωραία παράσταση, από την οποία ξεχώρισα το ¨θανάσιμο δίλημμα του αντικαταστάτη κιθαρίστα". Ο κιθαρίστας που έπαιζε τα περάσματα του Gilmour ή θα έπρεπε να παίξει τις ίδιες νότες  ή να βάλλει τις δικές του. Και στις δύο περιπτώσεις ήταν καταδικασμένος να σχολιαστεί αρνητικά. Εμένα πάντως μου έλλειπε ο ήχος του Gilmour. Πάντως άκουσα ότι θα παιξουν πάλι μαζί σε κάποιες συναυλίες του 2012. Ως Floydάκιας φυσικά και μου αρέσει. 

Μη χάσετε την ΝΕΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ του ΟΠΑΠ...

Μου την έστειλε ένας φίλος (ευχαριστώ Γιώργο...) και πιστεύω οτι αξίζει τον κόπο. Θα την βρείτε: εδώ! Άντε να γελάσει και το χειλάκι μας λίγο...

Μια πολύ σπουδαία πρωτοβουλία από το WWF.

 Μόλις έλαβα αυτό το e-mail και σας το γνωστοποιώ... θεωρώ οτι είναι πολύ ενδιαφέρον...

 

Μειώστε τα έξοδά σας, προστατεύοντας το περιβάλλον ή αλλιώς Eco₂nomy

Ένας πανευρωπαϊκός διαγωνισμός για την εξοικονόμηση ενέργειας με δυνατότητα συμμετοχής όλων μας…

Ένα εργαλείο που επιτρέπει στους πολίτες να υπολογίσουν τα οφέλη από την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών στις στέγες…

Ένας αναλυτικός κατάλογος συμβουλών εξοικονόμησης, καθώς κι ένας υπολογιστής ενεργειακού αποτυπώματος για την καθημερινότητά μας…

Αυτά είναι τα «όπλα» που παρέχει στους πολίτες η νέα εκστρατεία του WWF Ελλάς, Eco₂nomy, που υλοποιείται με την υποστήριξη και τη συνεργασία του ομίλου Eurobank EFG, με στόχο να προτείνει σε κάθε οικογένεια απλές καθημερινές λύσεις μείωσης της κατανάλωσης ενέργειας με σημαντικό όφελος για το περιβάλλον και το πορτοφόλι του νοικοκυριού.

Αιχμή του δόρατος της εκστρατείας αποτελεί το πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εξοικονόμησης Ενέργειας (Π.ΕΞ.Ε.), το οποίο υλοποιείται στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος Intelligent Energy, σε συνεργασία με την εταιρία παροχής ενεργειακών υπηρεσιών Helesco. Οι συμμετέχοντες έχουν περιθώριο ενός έτους για την εφαρμογή μέτρων στα σπίτια τους (μηδενικού, μεσαίου ή υψηλού κόστους), που θα τους βοηθήσουν να μειώσουν τη συνολική κατανάλωση ενέργειας. Στο Π.ΕΞ.Ε μπορούν να συμμετάσχουν όλα τα ελληνικά νοικοκυριά και να κερδίσουν πλούσια έπαθλα, αν και το μεγαλύτερο έπαθλο είναι η ίδια η συμμετοχή, καθώς μέσα από αυτή, θα προκύψουν τα σημαντικότερα οφέλη. Το μόνο που απαιτείται είναι η διάθεση για αλλαγές στην ενεργειακή μας συμπεριφορά.

Ενημερωθείτε και πάρτε μέρος στην νέα εκστρατεία του WWF Ελλάς μέσα στην ιστοσελίδα www.wwf.gr/economy/ και κάντε πράξη το κεντρικό της μήνυμα «Μειώνουμε τα έξοδά μας, προστατεύοντας το περιβάλλον».

Τα τελευταία επεισόδια

Δε χρειάζονται πολλά λόγια. Δε χρειάζονται φαμφάρες. Χρειάζεται όμως λίγο χιούμορ.
Και όπως λένε και οι Κινέζοι: Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις...

Παραθέτω λοιπόν το link για να δείτε την άποψη και ευχαριστώ το φίλο κ παλιό μαθητή μου Δημήτρη που με ενημέρωσε...
http://do-it-like-pasxos.blogspot.com/

Η Τραγική Ειρωνία του Ιδιωτικού Εκπαιδευτικού

Είναι μια τραγική ειρωνία που τη βιώνουν πάρα πολλοί Ιδιωτικοί Εκπαιδευτικοί. Για φανταστείτε πώς αισθάνεται ένας Ι.Ε. που είναι ιδεολογικά - φιλοσοφικά αντίθετος με το "Φεουδαρχικό Σύστημα" μέσα στο οποίο ζούμε και από την άλλη παρακαλάει να "...έχει ο Θεός καλά" το σύστημα αυτό για να μπορέι να στέλνει τα παιδιά του στα Ιδιωτικά Σχολεία και να μπορεί κι αυτός να πηγαίνει το ψωί στο σπίτι... Είναι τουλάχιστον τραγικό για να μην πω Σουρεαλιστικό...!!!

Επιτέλους δικαίωση

Στη σημερινή έκδοση της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, στη σελίδα 14, διάβασα κάτι που τουλάχιστον με έκανε να αισθανθώ «δικαιωμένος». Ο τίτλος του άρθρου είναι «Μανιφέστο για συγκρότηση αντιμνημονιακού μετώπου» και το υπογράφει ο Φώτης Παπούλιας. Αισθάνομαι δικαιωμένος διότι από τις αναρτήσεις αυτού εδώ του blog, παρακαλούσα – προσκαλούσα – ήλπιζα για μια ευρύτερη «προοδευτική συναίνεση». Δια του λόγου το αληθές θα σας παραπέμψω στις παλαιότερες αναρτήσεις αυτού του blog αλλά και στο ακόλουθο link (για τους τεμπέληδες…) http://elladapikresalitheies.blogspot.com/2011/05/blog-post_18.html. Κατηγορούμε την κυβέρνηση και τον GAP ότι καθυστερούν (και η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο καθυστερούν αλλά και όταν κάνουν κάτι το κάνουν στραβά) αλλά όπως έλεγα και στην παλαιά ανάρτηση ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΥΣ ΧΩΡΟΣ. 

Στο άρθρο, υπάρχει μάλιστα ο προβληματισμός για την έλλειψη διάθεσης του ΚΚΕ για συμμετοχή. Το θέμα είναι απλό: εάν δε θέλουν (πάλι…) ας προχωρήσει το εγχείρημα «…πλην Λακεδαιμονίων ».

Ανασχηματισμός-«Μουσικές καρέκλες» αλλά και Υπ. Παιδείας…

Ήθελα δεν ήθελα υπέστην το μαρτύριο του ανασχηματισμού. Καλά… αιφνιδιάστηκα από την αποφασιστικότητα, την ταχύτητα και τη ριζική αλλαγή προσώπων…

Μου θύμισε τις Μουσικές καρέκλες που παίζαμε στα πάρτι, παιδιά. Έβαλε μουσική να παίζει ο ΓΑΠ, πήρε δυο καρέκλες και άφησε τις υπόλοιπες. Μετά σταμάτησε τη μουσική και όποιος πρόλαβε έκατσε. Ε, ξέμειναν κανα δυό και κάτι έγινε… Αυτό θα πει να είσαι ηγέτης και να παίρνεις γρήγορες, σωστές και ριζοσπαστικές αποφάσεις.

Τέλος, επειδή είμαι ιδιωτικός εκπαιδευτικός, δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω τη μη αλλαγή της τόσο πετυχημένης ηγεσίας του Υπ. Παιδείας. Ήμουν σίγουρος ότι αν κάποιος θα έφευγε θα ήταν η Φώφη. Για τις άλλες δύο κατάλαβα από νωρίς ότι δεν θα τις πειράξει κανείς. Η μέν Διαμαντοπούλου από νωρίς, φοβούμενη μη και της πιστώσουν κάποια αποτυχία άρχισε να μιλάει για ευρύτερης αποδοχής πρόσωπα κλπ. Πολύ σωστά η γυναίκα σκέφτηκε: «…λες να πέσει η κυβέρνηση και να με παρασύρει και εμένα μαζί; Ας αρχίσω να κάνω ότι αντιπολιτεύομαι και διαλέγω που θα πάω μετά». Κλασσική Διαμαντοπούλου… αδίστακτη πολιτική οπορτουνίστρια. Αυτά έμαθε στις λέσχες Μπίλντεμπεργκ αυτά κάνει. Δεν την αδικώ τη γυναίκα. Είναι μαθήτρια της Δαμανάκη που της δίδαξε πολύ σωστά το γνωστό σε όλους Ο.Φ.Α. (όπου φυσάει ο άνεμος). Έτσι είναι, με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις. Η δε Χριστοφιλοπούλου, στη συνεδρίαση της Κ.Ο. έμοιαζε με εκείνα τα αρκουδάκια που διαφημίζουν τις μπαταρίες και χειροκροτούν ακατάπαυστα. Είπαμε να είναι χειροκροτητής αλλά κράτα και λίγο τα προσχήματα ρε παιδί μου…

Να τους χαιρόμαστε


Υ.Γ.
Ως επιμύθιο σας παραπέμπω σε αυτό το βιντεάκι, που μου έστειλε μια φίλη, από το youtube που εξηγεί για άλλη μια φορά το παρακράτος... Αντε βρε, να τα χαιρόμαστε τα παιδιά.

http://www.youtube.com/watch?v=AsOBtTNJ-aA&feature=player_embedded