Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Για την απεργία της ΟΛΜΕ...

Κάτι σύντομο για την απεργία των εκπαιδευτικών της ΟΛΜΕ: 
Δε θα κρίνω τη συνδικαλιστική πρακτική του να προχωρήσεις σε μια απεργία με αυτούς τους όρους κλπ κλπ κλπ. Δε με αφορά. Δε θα μιλήσω πολύ για τους δημοσιογράφους - εντεταλμένους - διαπλεκόμενους - ξεπουλημένους που έχω μιλήσει σε προηγούμενες αναρτήσεις διότι τα λέει όλα ο Ευ. Λεμπέσης στο βιβλίο που με έβαλε από νωρίς να διαβάσω ο πατέρας μου διότι ήταν από τα αγαπημένα του: "Η συνδρομή του βλακός εν τω συγχρόνω βίω." Δε θα αναφερθώ στη μεγαλύτερη απογοήτευση των τελευταίων ημερών, την κυρία Ρεπούση, η οποία αρχίζει και μου φέρνει σε Διαμαντοπούλο-ειδές, Χριστοφιλοπουλο-ιδές και πολύ φοβάμαι ότι κατά κει το τραβάει. Η απογοήτευση της απεργίας όμως, για μένα, είμαστε ΕΜΕΙΣ όλοι. Όχι επειδη τα φάγαμε μαζί (διότι δεν το κάναμε και φαίνεται αν συγκρίνει κανείς το δέμας του υπεύθυνου της ρήσης και εμού) αλλά επειδή βιαστήκαμε να παίξουμε το παιχνίδι τους... Γι αυτό επιμένω οτι δεν περνάμε μια απλή κρίση αλλά μια κοινωνική κρίση η οποία εξαπλώνεται πάνω από τους ανθρώπους του κράτους μας. Δεν έχουμε κοινωνία και επομένος ούτε συλλογικό ασυνείδητο, ούτε κοινωνική συνείδηση (βεβαίως) ούτε πολύ περισσότερο "φαντασιακό". Ως απομεινάρια πλιατσικολόγων, διαφόρων εθνοτήτων που ξέμειναν εδώ στην Ελλάδα αντιδράσαμε σωστά: Να πέσουμε να τους φάμε τους καθηγητές γιατί τα ΔΙ-ΚΑ μας παιδιά δίνουν και πρέπει να δώσουν και να μην έχουν άγχος κλπ κλπ. Αυτοί που κόπτονται για το άγχος είναι σίγουροι ότι το κάνουν; Γιατί εγώ, σήμερα Παρασκευή, τους είδα πάλι έξω από το "σχολείο του παιδιού" να υπενθυμίζουν, να θυμίζουν, να τρώνε νύχια, να παίρνουν τηλέφωνο όποιον έχουν να μιλήσουν στις Επαφές του κινητού για να περάσει η ώρα και γενικότερα να φορτώνουν με ΑΓΧΟΣ τα παιδιά τους. 
Η Ισπανοί όμως, που και εξετάσεις έχουν αλλά ΚΑΙ συλλογικό ασυνείδητο κατέβηκαν σε πορείες για τις αυξήσεις ωραρίων και για τις περικοπές των χρημάτων, ΜΑΖΙ και πρώτοι οι μαθητές, οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί. Αυτοί όμως αισθάνονται κοινωνία κι ας σφάζονταν σε εμφύλιους πριν 70 χρόνια.

Αυτή είναι η διαφορά μας.
Hasta la vista