Πριν μέρες ένας φίλος μου θύμισε αυτό το ποίημα που μου το διάβαζε ο πατέρας μου όταν ήμουν παιδί και μου έλεγε διάφορα... Αποτίνω φόρο τιμής λοιπόν και το μεταφέρω εδώ:
Ελευθερία Έκφρασης
Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.
Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον
περπατούνε στα λουλούδια,
σκοτώνουν το σκυλί μας
και δε λέμε τίποτα.
Ώσπου μια μέρα
-τη πιο διάφανη απ' όλες-
μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας
ληστεύουν το φεγγάρι μας
γιατί ξέρουνε το φόβο μας
που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.
Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα
πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου