Άλλος ένας άνθρωπος αυτοκτόνησε...! Άλλος ένας...! Άλλος ένας...! Και βέβαια τα πρώτα λαμόγια, οι δημοσιογράφοι έσπευσαν με δήθεν τρεμάμενη τη φωνή, να μας ..."ενημερώσουν"... Και να εδώ είναι το δέντρο που έσκυψε... Και να εδώ είναι το σημείο που έβηξε...! Και μήπως έβηξε πολύ...! Και μήπως έβηξε λίγο...! Το χειρότερο δε είναι το εξής: αντί να δούμε ομαδικές αυτοκτονίες στη βουλή αυτοί έβαλαν τα χοντρά πετσιά τους και βγήκαν στα κανάλια... "να σώσουν οτιδήποτε σώζεται"...
Φίλοι και αναγνώστες για προσέξτε λίγο...! Αυτός ο άνθρωπος πέρασε από δίπλα μας και δεν τον κοιτάξαμε στα μάτια. Αυτός ο άνθρωπος μας ζήτησε βοήθεια και δεν του τη δώσαμε. Αυτός ο άνθρωπος μας έτεινε το χέρι και εμείς αρνηθήκαμε να το πιάσουμε. Αυτός ο άνθρωπος μας μίλησε στο δρόμο κι εμείς τον προσπεράσαμε... Σε αυτόν τον άνθρωπο φάγαμε τη σύνταξη όταν κάναμε την απατεωνιά μας (μικρή ή μεγάλη) και αποφύγαμε να πληρώσουμε ένα ΦΠΑ ή ένσημα ή ... Σε αυτόν τον άνθρωπο φάγαμε τη σύνταξη και του σκορπίσαμε στους ανέμους τη δουλειά μιας ζωής με τις επιλογές μας όταν ψηφίζαμε. Αυτός ο άνθρωπος μας φώναζε χρόνια τώρα, ενδεχομένως, μέσα στην συνείδησή μας και εμείς κωφεύαμε... Βάζαμε μπαμπάκι στα αυτιά για να μην ακούμε... Γι αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν έχουμε όλοι ευθύνες... Ας τις καταλογίσουμε σιωπηρά μέσα μας κι ας τον ευχαριστήσουμε που τουλάχιστον για 2 ώρες μας ξύπνησε λίγο...
Σε παλαιότερη ανάρτησή μου έχω πει οτι δεν πιστεύω οτι είμαστε κοινωνία και μάλιστα με συλλογικό ασυνείδητο αλλά μια ομάδα ανθρώπων με κοινά συμφέροντα και συνήθειες, αλληλοεξαρτώμενοι, δεμένοι σε ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο. Το αποδεικνύουν χιλιάδες πράγματα κάθε μέρα. Το αποδεικνύει και το σημερινό.
Φίλοι και αναγνώστες για προσέξτε λίγο...! Αυτός ο άνθρωπος πέρασε από δίπλα μας και δεν τον κοιτάξαμε στα μάτια. Αυτός ο άνθρωπος μας ζήτησε βοήθεια και δεν του τη δώσαμε. Αυτός ο άνθρωπος μας έτεινε το χέρι και εμείς αρνηθήκαμε να το πιάσουμε. Αυτός ο άνθρωπος μας μίλησε στο δρόμο κι εμείς τον προσπεράσαμε... Σε αυτόν τον άνθρωπο φάγαμε τη σύνταξη όταν κάναμε την απατεωνιά μας (μικρή ή μεγάλη) και αποφύγαμε να πληρώσουμε ένα ΦΠΑ ή ένσημα ή ... Σε αυτόν τον άνθρωπο φάγαμε τη σύνταξη και του σκορπίσαμε στους ανέμους τη δουλειά μιας ζωής με τις επιλογές μας όταν ψηφίζαμε. Αυτός ο άνθρωπος μας φώναζε χρόνια τώρα, ενδεχομένως, μέσα στην συνείδησή μας και εμείς κωφεύαμε... Βάζαμε μπαμπάκι στα αυτιά για να μην ακούμε... Γι αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν έχουμε όλοι ευθύνες... Ας τις καταλογίσουμε σιωπηρά μέσα μας κι ας τον ευχαριστήσουμε που τουλάχιστον για 2 ώρες μας ξύπνησε λίγο...
Σε παλαιότερη ανάρτησή μου έχω πει οτι δεν πιστεύω οτι είμαστε κοινωνία και μάλιστα με συλλογικό ασυνείδητο αλλά μια ομάδα ανθρώπων με κοινά συμφέροντα και συνήθειες, αλληλοεξαρτώμενοι, δεμένοι σε ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο. Το αποδεικνύουν χιλιάδες πράγματα κάθε μέρα. Το αποδεικνύει και το σημερινό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου