Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που πήγα και παρακολούθησα τη συναυλία του Roger Waters στο κλειστό του ΟΑΚΑ στις 12 του μήνα. Ήμουν λοιπόν κι εγώ εκεί, παρέα με τον Ελληνάρα που του έψηναν το μυαλό τα κανάλια για να του λένε ότι το κάπνισμα και η βιντεοσκόπηση απαγορεύεται αλλά εκείνος εκεί...!!! κάπνιζε αρειμανίως. Πριν την έναρξη, βγήκε ο άνθρωπος και διάβασε στα Ελληνικά τις παρακλήσεις του. Το αστειότερο είναι ότι ο Ελληνάρας που λέγαμε, η μάλλον οι Ελληνάρες, κάπνιζαν εκεί μπροστά στην αρένα, μπροστά στα μούτρα του ανθρώπου που πριν λίγο τους παρακαλούσε. Αυτός λοιπόν ο Ελληνάρας πήγε στη συναυλία για να του δοθεί, υποτίθεται, ένα νέο ερέθισμα στην κουλτούρα και την καλλιέργειά του. Αν τον ρωτούσε κάποιο από τα ΜΜΕ έξω από τη συναυλία θα μας έλεγε για το κατεστημένο, για την αμφισβήτηση, για την ιστορική αφύπνιση, για το τείχος που υπάρχει μπροστά από τον καθένα μας και άλλα όμορφα (αλλά κούφια για κείνον) μπλα μπλα μπλα. Αυτός δε ο ίδιος Ελληνάρας, για να αποδείξει προφανώς πόσο ενάντια στο κατεστημένο είναι, φρόντισε την ώρα της υπόκλισης να δείξει στον Waters πόσο τον σέβεται και πού τον έχει γραμμένο. Τον τράβηξε φωτογραφία και ήταν τόσο ηλίθιος Ελληνάρας που δεν είχε την ευαισθησία να απομονώσει το φλας ώστε να μην καρφωθεί. Όοοοχι! Εκεί... Με το φλας. Αυτό θα πεί μάχη στο κατεστημένο. Αυτό θα πει κόντρα στο ρεύμα. Αυτό θα πει αφυπνισμένος ακροατής. Αν τον ρωτήσεις δε το πιθανότερο είναι να σου πει οτι και καλά το έκανε για να μην υπακούσει τις εντολές των μεγάλων δισκογραφικών. Γι αυτόν τον Ελληνάρα φταίμε εμείς. Εγώ εκπροσωπώντας όοοολους τους δασκάλους που είχε στη ζωή του και που προφανώς αποτύχαμε οικτρά και οι γονείς του που τον άφησαν ανεξέλεγκτο με αποτέλεσμα να καταντήσει έτσι. Θα μου πείτε: πώς κάνεις έτσι ρε παιδί μου για ένα τσιγαράκι... Ίσως να είμαι υπερβολικός αλλά με ενοχλεί. Και με ενοχλεί ακόμα περισσότερο που όλοι αυτοί οι Ελληναράδες όταν πάνε στο εξωτερικό (που ξέρουν οτι οι νόμοι λίγο ως πολύ εφαρμόζονται στη μικροκλίμακα του πολίτη) συμπεριφέρονται ως "παρθένες", ως "Κιουρίες". Αυτός λοιπόν ο Ελληνάρας είναι που με προβληματίζει και με κάνει σκεπτικό στα ζητήματα άμεσης δημοκρατίας κλπ κλπ που τίθενται στην κάτω πλατεία... Αυτός ο Ελληνάρας έχει δικαίωμα μίας ψήφου όπως κι εγώ; Δεν μου κάθεται καλά... Κάπως μου κάνει.
Από καλλιτεχνικής απόψεως ήταν μια πολύ ωραία παράσταση, από την οποία ξεχώρισα το ¨θανάσιμο δίλημμα του αντικαταστάτη κιθαρίστα". Ο κιθαρίστας που έπαιζε τα περάσματα του Gilmour ή θα έπρεπε να παίξει τις ίδιες νότες ή να βάλλει τις δικές του. Και στις δύο περιπτώσεις ήταν καταδικασμένος να σχολιαστεί αρνητικά. Εμένα πάντως μου έλλειπε ο ήχος του Gilmour. Πάντως άκουσα ότι θα παιξουν πάλι μαζί σε κάποιες συναυλίες του 2012. Ως Floydάκιας φυσικά και μου αρέσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου