Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Μην το χάσετε!!!

Φίλοι και αναγνώστες,
Το δανείζομαι από το site της ΟΙΕΛΕ. Είναι ένα καταπληκτικό άρθρο του Henry Giroux το οποίο πρέπει να διαβάσουμε όλοι... Για να το δείτε πατήστε ΕΔΩ  Μην το χάσετε. Έχει να μας πει πολλά ακόμα και σε συνέχεια παλαιότερων προβληματισμών.

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Μητροπάνος ... τέλος

Αντίστοιχο της απλότητας και της σεμνότητας της ζωής του και το τέλος. Δεν άντεξε άλλο... Τι δεν άντεξε δε ξέρω. Εμάς; τους άλλους; Πάλεψε κι έχασε. Συμβαίνει δυστυχώς. Κι ο Διγενής πάλεψε κι έχασε. Όμως τέτοιους ανθρώπους, πραγματικούς ροκάδες, τους χρειαζόμαστε στα δύσκολα. 
Και πάλι βρίσκω την ευκαιρία να διαμαρτυρηθώ για τις ύαινες της δημοσιογραφίας που "θρηνούν" τη "δωρική" φωνή και τη σεμνότητα. Κατά πάσα πιθανότητα άγνωστε λέξεις γι αυτούς....Και για τους γύπες που έσπευσαν να "λυπηθούν" δημόσια και μπροστά στις κάμερες. Ούτε αυτό δεν μπόρεσαν να αποκωδικοποιήσουν από τη ζωή του καλλιτέχνη και όμως βγαίνουν και μιλάν...
Αντίο...

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Τώρα μας πείραξε η αυτοκτονία;

Άλλος ένας άνθρωπος αυτοκτόνησε...! Άλλος ένας...! Άλλος ένας...! Και βέβαια τα πρώτα λαμόγια, οι δημοσιογράφοι έσπευσαν με δήθεν τρεμάμενη τη φωνή, να μας ..."ενημερώσουν"... Και να εδώ είναι το δέντρο που έσκυψε... Και να εδώ είναι το σημείο που έβηξε...! Και μήπως έβηξε πολύ...! Και μήπως έβηξε λίγο...! Το χειρότερο δε είναι το εξής: αντί να δούμε ομαδικές αυτοκτονίες στη βουλή αυτοί έβαλαν τα χοντρά πετσιά τους και βγήκαν στα κανάλια... "να σώσουν οτιδήποτε σώζεται"...
Φίλοι και αναγνώστες για προσέξτε λίγο...! Αυτός ο άνθρωπος πέρασε από δίπλα μας και δεν τον κοιτάξαμε στα μάτια. Αυτός ο άνθρωπος μας ζήτησε βοήθεια και δεν του τη δώσαμε. Αυτός ο άνθρωπος μας έτεινε το χέρι και εμείς αρνηθήκαμε να το πιάσουμε. Αυτός ο άνθρωπος μας μίλησε στο δρόμο κι εμείς τον προσπεράσαμε... Σε αυτόν τον άνθρωπο φάγαμε τη σύνταξη όταν κάναμε την απατεωνιά μας (μικρή ή μεγάλη) και αποφύγαμε να πληρώσουμε ένα ΦΠΑ ή ένσημα ή ... Σε αυτόν τον άνθρωπο φάγαμε τη σύνταξη και του σκορπίσαμε στους ανέμους τη δουλειά μιας ζωής με τις επιλογές μας όταν ψηφίζαμε. Αυτός ο άνθρωπος μας φώναζε χρόνια τώρα, ενδεχομένως, μέσα στην συνείδησή μας και εμείς κωφεύαμε... Βάζαμε μπαμπάκι στα αυτιά για να μην ακούμε... Γι αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν έχουμε όλοι ευθύνες... Ας τις καταλογίσουμε σιωπηρά μέσα μας κι ας τον ευχαριστήσουμε που τουλάχιστον για 2 ώρες μας ξύπνησε λίγο...
Σε παλαιότερη ανάρτησή μου έχω πει οτι δεν πιστεύω οτι είμαστε κοινωνία και μάλιστα με συλλογικό ασυνείδητο αλλά μια ομάδα ανθρώπων με κοινά συμφέροντα και συνήθειες, αλληλοεξαρτώμενοι, δεμένοι σε ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο. Το αποδεικνύουν χιλιάδες πράγματα κάθε μέρα. Το αποδεικνύει και το σημερινό.