Απεργιακή έκδοση της Ελευθεροτυπίας - για την "Αννούλα μας"

Σιχαίνομαι όταν πέφτω μέσα για άσχημα πράγματα. "Γκρίνιαζα" και κατηγορούσα την κα Διαμαντοπούλου μας οτι παρέα με την υφυπουργό της, (ξέρετε ποια λέω ντε, την Παπακώστα του Πασοκ) ήταν ΟΦΑ (όπου φυσάει ο άνεμος). Αφορμή για αυτήν την ανάρτηση πήρα βέβαια από ένα ΘΑΥΜΆΣΙΟ άρθρο στην Κυριακάτική Ελευθεροτυπία των δημοσιογράφων (και όχι των συμφερόντων-αφεντικών-τραπεζών), σε συνδυασμό με μια πολύ μαλακή κριτική που της έκανα οι ΑΜΑΝ στο Ραδιο - Αρβύλα που οφείλω να πω οτι με ενόχλησε. Οι μεν τελευταίοι, που ως γνωστών "κράζουν" πολλούς, είπαν κάτι για την Κα Διαμαντοπούλου (και το πόσο απαράδεκτη ήταν η απάντησή της σε ένα πρωϊνάδικο) και τους φάνηκε λέει περίεργο γιατί η Διαμαντοπούλου είναι σοβαρός άνθρωπος και άλλα τέτοια. Μάλλον δεν ξέρουν τι λένε, ή βιάστηκαν να μιλήσουν ή ήταν στις καλές τους ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Μιλάμε για την ίδια γυναίκα, της Λέσχης Μπιλντεμπεργκ που ξεκίνησε αυτή πρώτη την επίθεση στα εργασιακά, πριν από το κλάμα του GAP στο Καστελόριζο και άνευ αιτίας, ξεπουλώντας ένα ολόκληρο κίνημα, των Ιδιωτικών εκπαιδευτικών και κατακτήσεις δεκαετιών για να μπορούν οι 30 - 40 ιδιοκτήτες σχολείων να κάνουν τα όργια τους ανενόχλητα. Η Κα Διαμαντοπούλου μας λοιπόν που αφού η Λέσχη που προανέφερα δεν συνεδρίαζε είπε να μιλήσει με τους "σοφούς - άφρονες" που έκαναν λέει μια κίνηση για να προβληματιστούν για το μέλλον της Ελλάδας και αυτοαναιρέθηκαν από σοφοί, όταν την κάλεσαν βέβαια να μιλήσει. Ξέρει όμως τι κάνει. Πιάνει τα μετερίζια δεξιά και αριστερά. Πιθανώς θα σκέφτεται ..."ρε μπας και αλλάξουν τα πράγματα και ξεμείνω από την εξουσία; ρε μπας και μας κάνει ξεπαρεού το σύστημα και που χρόνος και διάθεση για ιδιώτευση (άλλωστε από πότε έχει να εξασκήσει το επάγγελμά της, είναι λέει Πολ. Μηχανικός). Δύσκολοι καιροί για οπορτιουνιστές.... Ανοίγονται πολλές ευκαιρίες και αβάντες και δεν μπορούν να τα προλάβουν όλα. Με ποιόν να πρωτο πάει; Με το Χρυσοχοϊδη, με τον Παπουτσή, με τον Ευάγγελο, με τον GAP, με τον Χατζηδάκη και τον Μάνο και κάποιο κέντρο-δεξιό μόρφωμα, κι αν δεν προλάβει να χωθεί στον Κουβέλη; Μήπως να πήγαινε κατά Περισσό; Εμ άθρωπος είναι κι αυτή, πώς να τα προλάβει όλα; Έτσι που πάνε όλοι αυτοί και κάνουν κινήματα, κόμματα, μέτωπα κλπ τι να πρωτοκάνεις; (μου θυμίζει τον ψύλλο και την καμηλοπάρδαλη με το ανέβα να.... κατέβα να ... κλπ κλπ).
Την ουσία - αιτία της ανάρτησης όμως την έχασα. Σε ένα καταπληκτικό κείμενο ο κος Τάκης Καφετζής, καθηγητής το Παν. Πελ/σου λέει εκπληκτικά πράγματα. Αξίζει λοιπόν να το βρείτε και να το διαβάσετε όλο αλλά πρέπει να σας δώσω δύο αποσπάσματα. Αναφέρει λοιπόν μεταξύ άλλων: "...Αυτή η γενικότερη κρίση λειτουργεί σπειροειδώς, προκαλώντας συμπτώματα αυταρχισμού, κ γυμνής εξουσίας που εκκενώνεται από τις όποιες εναπομείνασες κοινωνικές της αναφορές, με συνέπεια, μεταξύ άλλων, να εκδηλώνει αυτιστικά σύνδρομα, βοναπαρτικά ανακλαστικά, απώλεια μέτρου των πραγμάτων, αποστεωμένο στερεοτυπικό ντελίριο....". Ούτε ο ψυχαναλυτής της δεν θα έπεφτε τόσο μέσα....
Τελειώνοντας λοιπόν ο κύριος καθηγητής λέει: "...Το σύμπτωμα μίας εξουσίας σε κρίση που γυρνά σαν ρόδα στον αέρα, πασχίζοντας να βρει ανακούφιση στην αυταρχία, είναι το διήγημα που θα μείνει για να γραφτεί απ' τους ανθρώπους της σημερινής εξουσίας. Κρίμα που η κ. Διαμαντοπούλου εκχώρησε τη γραφή της σ' αυτό το διήγημα στον μητροπολιτικό κ Βενιζέλο. Είναι σαν να αποδέχεται τον επαρχιωτισμό της. Χωρίς να το καταλάβει...."


Τι να πεί κανείς πέρα από ένα ευχαριστώ....
Ευχαριστούμε κύριε καθηγητά....

Αυτοί τολμούν να αποκαλούνται Ευρωπαίοι;

Διαβάζω κι ακούω για τους Ευρωπαίους που τώρα πάνε να κάνουν πίσω και να μας διώξουν και άλλα τέτοια. Διαβάζω για εκείνον τον Υπουργό λέει της Γερμανίας και τον αντίστοιχο της Ολλανδίας και δε μπορώ παρά να εξοργίζομαι για δύο λόγους:

Κατά πρώτον από τα λόγια τους αποδεικνύονται αχρείοι. Μόνον ένας αχρείος σαν το Σόιμπλε θα εξωθούσε μια χώρα εκτός ορίων αντοχής μόνο και μόνο για να πειραματιστεί με τα οικονομικά μοντέλα και το πώς μπορεί να πετύχουν αντίθετα με όλες τις απόψεις περισπούδαστων οικονομολόγων που λένε ότι τόση πίεση στην οικονομία φέρνει μόνο αντίθετο αποτέλεσμα. Άρα λοιπόν εκτός από αχρείος είναι και απαίδευτος (δε μ' ενδιαφέρει αν έχει τελειώσει 15 Χαϊδελβέργες). 

Κατά δεύτερον είναι αυτοί Ευρωπαίοι; Είναι άνθρωποι που ξέρουν τι θα πει Κοινότητα. Έχουν όραμα εκτός από το να μας εκδικηθούν, ενδεχομένως γιατί ζούμε σε μια πολύ όμορφη χώρα; (Να θυμίσω εδώ ότι όταν ο Jaspers είχε έρθει για να τιμηθεί από το Πάντειο, αν θυμάμαι καλά, τον ρώτησαν γιατί είναι απαισιόδοξος και είπε: Ζω σε μια πόλη που 300 μέρες το χρόνο βρέχει κλπ κλπ κλπ. Ζούσε στο Αμβούργο). Αυτοί λοιπόν οι αχρείοι και απαίδευτοι άνθρωποι έχουν ένα όραμα για την Ευρώπη, όπως είχε ο Shmidt ή ο d' Estain? Ποιο ακριβώς είναι το όραμά τους για να καταλάβω, μια Ευρώπη με τη Γερμανία κ τα άβουλα τσανάκια της (Ολλανδία, Φιλανδία και κάτι άλλα), αφεντικό και όλους τους υπόλοιπους (και η Γαλλία μέσα) να δουλεύουν με μισθούς Κίνας ή Πακιστάν ώστε να μην τους κοστίζουν και τα μεταφορικά πολύ και να παράγουν τα φτηνά, πλέον, προϊόντα εδώ στο Ευρωπαϊστάν; (Ότι έκανε η Volkswagen με τις ευρωπαϊκές εταιρείες κατασκευής αυτοκινήτων). Γίνεται να επιτρέπουμε στους "ΣΚΟΤΑΔΟΨΥΧΟΥΣ" να έχουν όραμα για την Ευρώπη; Μήπως να αναστήσουμε το Ροβεσπιέρο; 
Επειδή θεωρώ εξ ορισμού αήθης και αχρείους όλους όσους εκμεταλλεύονται καταστάσεις και αγώνες για να πετύχουν, αντιπαθούσα χωρίς λογικό έρεισμα βέβαια τον Ντάνιελ Κον Μπέντιτ (Παρίσι, Μάης '68). Ε! λοιπόν ο άνθρωπος είχε απόλυτο δίκιο, όπως και ένας άλλος Άγγλος ευρωβουλευτής που παίζει εδώ και καιρό στα ΜΜΕ. Συγκλονιστικός ήταν ο Σβόμποντα, ηγέτης του SPO, του Σοσιαλιστικού κόμματος της Αυστρίας. 

Ναι λοιπόν έκανα λάθος εγώ ο τσολιάς και ψήφισα λάθος πολιτικούς. Ναι λοιπόν μου βάλατε τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι. Ναι λοιπόν μου άλλαξαν τα φώτα σε οικονομικά μέτρα που μπήκαν περισσότερο για να με τιμωρήσουν και λιγότερο για να με βοηθήσουν να ορθοποδήσω. Ναι λοιπόν επειδή ονειρεύομαι μια Ευρώπη, έσκυψα το κεφάλι και καμώθηκα πως καταλαβαίνω. Όμως δε δέχομαι με τίποτα να μου προσβάλλουν τη χώρα, τον πρωθυπουργό και όποιον άλλο με τον τρόπο που το κάνουν αυτοί οι κομπλεξικοί Ευρωπαίοι. Εγώ μπορεί να τους μουτζώνω στο Σύνταγμα, να τους μέμφομαι νυχθημερόν και μέσα από αυτό το μπλογκ, να τους βρίζω όπου τους δω και να τους εγκαλώ αλλά δε δέχομαι να το κάνει κανένας άλλος. Ειδικότερα όταν πρόκειται για χώρες που έχουν αποδείξει δύο φορές μέσα στον 20ο αι. το πόσο αγαπάνε την Ευρώπη, καταλαμβάνοντας την όλη και αιματοκυλώντας τους κατοίκους της. Δεν μπορεί να το κάνει λοιπόν κανείς άλλος γιατί εγώ τους ελέγχω. Τώρα το αν αυτό ισχύει στην πράξη είναι κάτι άλλο. Και για να λαϊκίσω λίγο παραπάνω: αφού τα κόμπλεξ τους είναι τόσο αδούλευτα ας τους βάλουμε σε ένα ταπεράκι λίγο ήλιο, λίγη χωριάτικη και μια ρακή να τους τη στείλουμε μπας και το ξεπεράσουν. 

ΥΓ.: Επειδή αναφέρθηκα πριν στην Αυστρία, να θυμίσω ότι η Αυστρία οφείλει την οικονομία της και τη δομή της, κυρίως στους Σοσιαλιστές, άσχετα αν κάποια στιγμή κούρασαν και θέλησαν να τους αλλάξουν

Η σημασία της Μετενέργειας που ...έγινε γαργάρα.

Επειδή πολλοί από τους αναγνώστες είναι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, αναδημοσιεύω ένα άρθράκι της Χριστίνας Κοψίνη, που μου έστειλε ένας συνάδελφος (ευχαριστώ Γιώργο), το οποίο εξηγεί την πραγματική ερμηνεία της περιβόητης "μετενέργειας". Αφού το διαβάσετε θα καταλάβετε γιατί όλοι το έχουν κάνει "γαργάρα"... 

Μετενέργεια συμβάσεων

Tης Χριστινας Κοψινη

Ουδεμία παρέμβαση για τα εργασιακά δεν είναι τόσο σημαντική όσο αυτή που επιχειρείται με την κατάργηση της «μετενέργειας των συλλογικών συμβάσεων εργασίας». Κατάργηση της μετενέργειας σημαίνει πως στην πράξη ο μισθός κάθε εργαζομένου, νέου ή παλαιού στη δουλειά, με προϋπηρεσία ή άνευ, μπορεί να επαναπροσδιοριστεί από «μηδενική» βάση και με σημείο εκκίνησης τον εκάστοτε κατώτατο μισθό και όχι την τελευταία κλαδική σύμβαση ή την ευνοϊκότερη επιχειρησιακή που έχει υπογραφεί. Επομένως, το μέτρο είναι πολύ σοβαρότερο και από τη μείωση των κατώτατων ορίων και από τον 13ο και 14ο μισθό.

Σήμερα, οι όροι των συλλογικών συμβάσεων, ακόμη και μετά τη λήξη της διάρκειάς τους, παραμένουν ενεργοί για ένα ακόμη εξάμηνο. Αυτή είναι μια πρόνοια του νομοθέτη προκειμένου να δοθεί ο αναγκαίος χρόνος για την ολοκλήρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων που θα καταλήξουν στην υπογραφή νέας σύμβασης. Αλλά ακόμη και στην περίπτωση που δεν υπογραφεί νέα σύμβαση και «μετά την πάροδο του εξαμήνου οι υφιστάμενοι όροι εργασίας εξακολουθούν να ισχύουν μέχρις ότου λυθεί ή τροποποιηθεί η ατομική σχέση εργασίας». Με αυτόν τον τρόπο το περιεχόμενο της παλαιάς σύμβασης, δηλαδή τα «κεκτημένα», ενσωματώνεται στην ατομική σύμβαση εργασίας. Ετσι, οι συμβάσεις «μετενεργούν» και μετά τη λήξη τους, παρέχοντας προστασία.

Με την κατάργηση της μετενέργειας, η προστασία αυτή αίρεται και ο μισθωτός επιστρέφει στην ατομική διαπραγμάτευση και στην ατομική σύμβαση χωρίς την προικοδότηση των όσων είχε κατοχυρώσει μέσω της τελευταίας συλλογικής του σύμβασης, χωρίς καμία ασφαλιστική δικλίδα. Βεβαίως, ο νόμος 1876/90 δίδει τη δυνατότητα τροποποίησης των ατομικών σχέσεων εργασίας και μετά το εξάμηνο. Αυτό σημαίνει ότι η τροποποίηση μπορεί να προκαλέσει και δυσμενέστερους όρους εργασίας από τους προϋφιστάμενους. Ομως, σύμφωνα με νομικούς, για να είναι νόμιμη η τροποποίηση επί τα χείρω, πρέπει να γίνει με συλλογική σύμβαση εργασίας.

Με την κατάργηση του θεσμού της μετενέργειας, θεσμού που δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία, τώρα μπορεί να γίνει βλαπτική τροποποίηση στους μισθούς χωρίς να έχει υπογραφεί νέα συλλογική σύμβαση εργασίας. Αρα, το ζητούμενο εδώ είναι η κατάργηση των συμβάσεων και των συλλογικών διαπραγματεύσεων που αποτελούν «το βασικό νομικό εργαλείο που έχουν οι εργαζόμενοι», όπως επισημαίνει ο καθηγητής Ιωάννης Κουκιάδης στον πρόλογο της β΄ έκδοσης του βιβλίου του «Εργατικό δίκαιο και Συλλογικές εργασιακές σχέσεις». Προσπάθεια η οποία αν οδηγήσει στην αποδόμηση των συμβάσεων, που «αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο της σύγχρονης δημοκρατίας», θα έλθει σε αντίθεση και «με μία από τις σπουδαιότερες κατακτήσεις του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού».

Πω πω κούραση

Κουράστηκα να ακούω όλους τους θρήνους και τις οιμωγές γύρω μου. Κουράστηκα από τους τρομολάγνους. Κουράστηκα από τους σημαιοφόρους του ήθους που είναι οι πρώτοι εμπλεκόμενοι - διαπλεκόμενοι. Κουράστηκα από τους δημοσιογράφους που παίρνουν εντολές είτε από το Συγκρότημα είτε από άλλα συγκροτήματα. Κουράστηκα από τους ανάλγητους ηλίθιους που δε διαβάζουν αυτά που υπογράφουν (το άσχημο είναι ότι ο Χρυσοχοϊδης δεν είναι ο μόνος που δε διάβασε όσα υπέγραψε). Κουράστηκα από όλους τους Δήθεν που βλέπω γύρω μου και μου προκαλούν αναγούλα. Κουράστηκα από τους ανεγκέφαλους πολίτες που ψήφισαν (όπως είναι φυσικό) ανεγκέφαλους πολιτικούς και τώρα κάθονται και κλαίνε. Κουράστηκα από τη βλακεία των συνανθρώπων μου που με κοιτούν με "βοοειδή" μάτια. Κουράστηκα από το αυτονόητο το οποίο δεν αντιμετωπίζεται ως αυτονόητο πλέον αλλά ως εξαιρετικό. Κουράστηκα από όλα αυτά και ευτυχώς η μόνη μου ανακούφιση είναι η τάξη μου και οι μαθητές μου. Όσο για την νεογέννητη κόρη μου, αυτή είναι αιτία μόνιμης αμφισβήτησης, ανησυχίας και ανάλυσης αλλά και ταυτόχρονα πηγή συναισθημάτων πρωτόγνωρων για μένα.