Φίλοι του blog,
Σας συνιστώ να μπείτε ΕΔΩ για να επιβεβαιώσετε τη γνώμη σας για κάποιους από τους υπουργούς που μας αφορούν. Αντε βρε να τη χαιρόμαστε...Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011
Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011
Αναδημοσιεύω από Αυγή ένα άρθρο
Αν και το να αναδημοσιεύω δεν έχει νόημα, μερκές φορές αξίζει. Σας παραθέτω λοιπόν το άρθρο ενός φίλου, συναδέλφου, συγγραφέα κλπ, του Γιώργου Κ. Μπουγελέκα από την Αυγή της 22ας/10:
Ο Βασίλης Νεφελούδης στην εποχή του ΔΝΤ
Ημερομηνία δημοσίευσης: 22/10/2011
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Κ. ΜΠΟΥΓΕΛΕΚΑ*
Δεν ήταν συχνές στη μεταπολιτευτική Ελλάδα οι αναφορές στις διώξεις, στις φυλακίσεις, στις εξορίες, στα βασανιστήρια, στη φυσική εξόντωση, στους νεκρούς διαδηλωτές και στις οικογενειακές τραγωδίες, που υπέστησαν οι κομμουνιστές, οι αριστεροί και οι έντιμοι συνδικαλιστές πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ποιες ήταν άραγε οι «αμαρτίες» αυτών των ανθρώπων; Μία από τις ηρωικότερες και αγνότερες φυσιογνωμίες αυτής της περιόδου, ο Βασίλης Νεφελούδης, μας άφησε διαχρονική παρακαταθήκη, για εκείνα τα χρόνια, το συγκλονιστικό βιβλίο του, με τον τίτλο: «Ακτίνα Θ'», (εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας).
Γράφει ο Νεφελούδης: «Πολλά από τα σημερινά δεδομένα στον οικονομικό και στον κοινωνικό τομέα φαίνονται απλά και φυσικά. Για παράδειγμα, την καθολική κοινωνική ασφάλιση, την πληρωμένη άδεια αναψυχής, το οχτάωρο και πολλές άλλες κατακτήσεις των εργαζομένων οι νεότεροι θα τις βλέπουν σαν κάτι που υπήρχε πάντα είτε σαν αυτόματο αποτέλεσμα των εξελίξεων. Στην πραγματικότητα, τόσο οι εξελίξεις όσο και οι κατακτήσεις των εργαζομένων ήταν ο καρπός σκληρών αγώνων και μεγάλων θυσιών [...] ζυμωμένων με το αίμα των αγωνιστών τους».
Ιδού το έγκλημά τους! Αυτές ήταν οι «παρανομίες» εκείνων, που στη δεκαετία του '30 δεν ανέχονταν μια σκυφτή και μίζερη ζωή για τους εργάτες και τις επόμενες γενιές. Αξίζει να αναστοχαστούμε το ιστορικό πλαίσιο εκείνης της εποχής, όπως το κατέγραψε ο Β.Ν.
«Στην Ελλάδα, όπως και στις άλλες χώρες που χτυπήθηκαν από την οικονομική κρίση του 1928-1929, επιδίωξη των κεφαλαιοκρατών ήταν να φορτώσουν στους εργαζόμενους τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. [...] Οι αποδοχές των εργατών και των υπαλλήλων, η μεγαλύτερη δυνατή συμπίεσή τους, ήταν ο κύριος στόχος. Η εκτεταμένη ανεργία που υπήρχε βοηθούσε, αντικειμενικά, την επίθεση των εργοδοτών στα μεροκάματα και στους μισθούς. [...] μεγάλες απεργίες άρχισαν να ξεσπούν».
Η παράταση της οικονομικής κρίσης συνδέθηκε με την αυξανόμενη ένταση της επίθεσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου εναντίον των εργαζομένων, αλλά και με την ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων.
Η σύμπτυξη ενός τέτοιου ευρύτατου αγωνιστικού μετώπου έσπειρε την ανησυχία στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Η απόφασή της να συμπαραταχθεί με την αντίληψη, πως οι συνέπειες της κρίσης έπρεπε να πέσουν στις πλάτες του λαού, είχε ως αποτέλεσμα την αντιμετώπιση κάθε λαϊκής κινητοποίησης ως ενέργειας που στρέφονταν εναντίον της. Γι' αυτό τον λόγο «φιλοτέχνησε και έθεσε σε εφαρμογή το νόμο για το “ιδιώνυμο” αδίκημα. Επίσημα-τυπικά ο νόμος αυτός στρέφονταν εναντίον του κομμουνισμού, που η κυβέρνηση θεωρούσε υποκινητή των λαϊκών αγώνων. Στην πραγματικότητα [...] είχε σαν στόχο τους ίδιους τους αγώνες και τα δικαιώματα των εργαζομένων».
Τα ξερονήσια του Αιγαίου έγιναν οι τόποι εξορίας, αλλά και τελευταίας κατοικίας, για χιλιάδες προπολεμικούς κομμουνιστές και κοινωνικούς αγωνιστές. Ποια ήταν τα βασικά αιτήματα εκείνης της εποχής γύρω από τα οποία οι κομμουνιστές καλούσαν τις πιο πλατιές λαϊκές μάζες να συσπειρωθούν και να κινητοποιηθούν αγωνιστικά; Ο Βασίλης Νεφελούδης τα κατέγραψε, ως εξής:
«...απελευθέρωση της χώρας από το ζυγό του ξένου κεφαλαίου και από την εξάρτηση από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ακύρωση των ξένων χρεών, δήμευση και εθνικοποίηση των ξένων επιχειρήσεων, απαλλοτρίωση των μοναστηριακών γαιών, κατάργηση των τοκογλυφικών χρεών και των χρεών απαλλοτριώσεως των εργαζομένων αγροτών, απαλλαγή του εργαζόμενου λαού από τη φορολογία και βαριά προοδευτική φορολογία όλων των εκμεταλλευτών, χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος...».
Εύκολα από τα παραπάνω μπορεί κανείς να αντιληφθεί πως η σημερινή κατάσταση των εργαζομένων λίγο διαφέρει, ως προς τα αιτήματά τους, από την κατάσταση της εργατικής τάξης στην προπολεμική Ελλάδα. Αυτό που απομένει είναι να δούμε τους κυβερνώντες να προχωρούν στη φιλοτέχνηση ενός νέου «ιδιώνυμου», που θα αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις των εργαζομένων ενάντια στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, που τους έχει καταδικάσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με την καθοδήγηση του ΔΝΤ.
Ιδιαίτερα αυτό το διάστημα, που η στοχοποίηση της αριστεράς από το σύνολο των κυβερνητικών στελεχών, ο τραγικός θάνατος του αγωνιστή του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα και ο διωγμός των συνδικάτων και μέσα από το άρθρο 37, του πρόσφατα ψηφισθέντος πολυνομοσχεδίου, αναδύουν ακόμα πιο έντονα την ανάγκη της πιο πλατιάς συμπαράταξης των λαϊκών αντιμνημονιακών δυνάμεων και της επεξεργασίας μιας αξιόπιστης αριστερής αγωνιστικής κυβερνητικής λύσης, ταυτόχρονα επιβάλλεται η αυξημένη επαγρύπνησή όσων αντιστέκονται στις αναπόφευκτες απόπειρες περιορισμού της νόμιμης δράσης τους.
* Ο Γιώργος Κ. Μπουγελέκας είναι εκπαιδευτικός
Δεν ήταν συχνές στη μεταπολιτευτική Ελλάδα οι αναφορές στις διώξεις, στις φυλακίσεις, στις εξορίες, στα βασανιστήρια, στη φυσική εξόντωση, στους νεκρούς διαδηλωτές και στις οικογενειακές τραγωδίες, που υπέστησαν οι κομμουνιστές, οι αριστεροί και οι έντιμοι συνδικαλιστές πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ποιες ήταν άραγε οι «αμαρτίες» αυτών των ανθρώπων; Μία από τις ηρωικότερες και αγνότερες φυσιογνωμίες αυτής της περιόδου, ο Βασίλης Νεφελούδης, μας άφησε διαχρονική παρακαταθήκη, για εκείνα τα χρόνια, το συγκλονιστικό βιβλίο του, με τον τίτλο: «Ακτίνα Θ'», (εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας).
Γράφει ο Νεφελούδης: «Πολλά από τα σημερινά δεδομένα στον οικονομικό και στον κοινωνικό τομέα φαίνονται απλά και φυσικά. Για παράδειγμα, την καθολική κοινωνική ασφάλιση, την πληρωμένη άδεια αναψυχής, το οχτάωρο και πολλές άλλες κατακτήσεις των εργαζομένων οι νεότεροι θα τις βλέπουν σαν κάτι που υπήρχε πάντα είτε σαν αυτόματο αποτέλεσμα των εξελίξεων. Στην πραγματικότητα, τόσο οι εξελίξεις όσο και οι κατακτήσεις των εργαζομένων ήταν ο καρπός σκληρών αγώνων και μεγάλων θυσιών [...] ζυμωμένων με το αίμα των αγωνιστών τους».
Ιδού το έγκλημά τους! Αυτές ήταν οι «παρανομίες» εκείνων, που στη δεκαετία του '30 δεν ανέχονταν μια σκυφτή και μίζερη ζωή για τους εργάτες και τις επόμενες γενιές. Αξίζει να αναστοχαστούμε το ιστορικό πλαίσιο εκείνης της εποχής, όπως το κατέγραψε ο Β.Ν.
«Στην Ελλάδα, όπως και στις άλλες χώρες που χτυπήθηκαν από την οικονομική κρίση του 1928-1929, επιδίωξη των κεφαλαιοκρατών ήταν να φορτώσουν στους εργαζόμενους τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. [...] Οι αποδοχές των εργατών και των υπαλλήλων, η μεγαλύτερη δυνατή συμπίεσή τους, ήταν ο κύριος στόχος. Η εκτεταμένη ανεργία που υπήρχε βοηθούσε, αντικειμενικά, την επίθεση των εργοδοτών στα μεροκάματα και στους μισθούς. [...] μεγάλες απεργίες άρχισαν να ξεσπούν».
Η παράταση της οικονομικής κρίσης συνδέθηκε με την αυξανόμενη ένταση της επίθεσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου εναντίον των εργαζομένων, αλλά και με την ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων.
Η σύμπτυξη ενός τέτοιου ευρύτατου αγωνιστικού μετώπου έσπειρε την ανησυχία στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Η απόφασή της να συμπαραταχθεί με την αντίληψη, πως οι συνέπειες της κρίσης έπρεπε να πέσουν στις πλάτες του λαού, είχε ως αποτέλεσμα την αντιμετώπιση κάθε λαϊκής κινητοποίησης ως ενέργειας που στρέφονταν εναντίον της. Γι' αυτό τον λόγο «φιλοτέχνησε και έθεσε σε εφαρμογή το νόμο για το “ιδιώνυμο” αδίκημα. Επίσημα-τυπικά ο νόμος αυτός στρέφονταν εναντίον του κομμουνισμού, που η κυβέρνηση θεωρούσε υποκινητή των λαϊκών αγώνων. Στην πραγματικότητα [...] είχε σαν στόχο τους ίδιους τους αγώνες και τα δικαιώματα των εργαζομένων».
Τα ξερονήσια του Αιγαίου έγιναν οι τόποι εξορίας, αλλά και τελευταίας κατοικίας, για χιλιάδες προπολεμικούς κομμουνιστές και κοινωνικούς αγωνιστές. Ποια ήταν τα βασικά αιτήματα εκείνης της εποχής γύρω από τα οποία οι κομμουνιστές καλούσαν τις πιο πλατιές λαϊκές μάζες να συσπειρωθούν και να κινητοποιηθούν αγωνιστικά; Ο Βασίλης Νεφελούδης τα κατέγραψε, ως εξής:
«...απελευθέρωση της χώρας από το ζυγό του ξένου κεφαλαίου και από την εξάρτηση από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ακύρωση των ξένων χρεών, δήμευση και εθνικοποίηση των ξένων επιχειρήσεων, απαλλοτρίωση των μοναστηριακών γαιών, κατάργηση των τοκογλυφικών χρεών και των χρεών απαλλοτριώσεως των εργαζομένων αγροτών, απαλλαγή του εργαζόμενου λαού από τη φορολογία και βαριά προοδευτική φορολογία όλων των εκμεταλλευτών, χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος...».
Εύκολα από τα παραπάνω μπορεί κανείς να αντιληφθεί πως η σημερινή κατάσταση των εργαζομένων λίγο διαφέρει, ως προς τα αιτήματά τους, από την κατάσταση της εργατικής τάξης στην προπολεμική Ελλάδα. Αυτό που απομένει είναι να δούμε τους κυβερνώντες να προχωρούν στη φιλοτέχνηση ενός νέου «ιδιώνυμου», που θα αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις των εργαζομένων ενάντια στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, που τους έχει καταδικάσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με την καθοδήγηση του ΔΝΤ.
Ιδιαίτερα αυτό το διάστημα, που η στοχοποίηση της αριστεράς από το σύνολο των κυβερνητικών στελεχών, ο τραγικός θάνατος του αγωνιστή του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα και ο διωγμός των συνδικάτων και μέσα από το άρθρο 37, του πρόσφατα ψηφισθέντος πολυνομοσχεδίου, αναδύουν ακόμα πιο έντονα την ανάγκη της πιο πλατιάς συμπαράταξης των λαϊκών αντιμνημονιακών δυνάμεων και της επεξεργασίας μιας αξιόπιστης αριστερής αγωνιστικής κυβερνητικής λύσης, ταυτόχρονα επιβάλλεται η αυξημένη επαγρύπνησή όσων αντιστέκονται στις αναπόφευκτες απόπειρες περιορισμού της νόμιμης δράσης τους.
* Ο Γιώργος Κ. Μπουγελέκας είναι εκπαιδευτικός
Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011
Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον!!!! Δείτε το.
Ανέκαθεν πίστευα οτι οι πολυάριθμες κοινωνίες είναι "δύσκολες", απρόσωπες και διάφορα άλλα. Ειδικά δε οι κάτοικοι του Ελλαδικού χώρου έχουν ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα. Όμως οι μικρότερες δομές είναι πιο βιώσιμες και σίγουρα έχουν ..."περισσότερο μέλλον". Δείτε όμως κι αυτό το γειτονικό μπλογκ ΕΔΩ διότι είναι πολύ ενδιαφέρον.
Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011
Το μυρμήγκι...και άλλα τινά
Μια πολύ ωραία ιστοριούλα που λέει τις αλήθειες και μου την έστειλε ένας φίλος (THNX κουμπάρε)…. Ένα σχόλιο που είδα γι αυτήν την ιστοριούλα είναι ότι «…κάθε οργανισμός πρέπει να έχει μια οργανωτική και ιεραρχική δομή, τέτοια που να μην οδηγεί σε γραφειοκρατία»… Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι στην παραγωγική διαδικασία έχουν καταφέρει κι έχουν παρεισφρήσει παρασιτικοί οργανισμοί που λέγονται γενικότερα οικονομολόγοι, αλλά το άλλο τους όνομα μπορεί να είναι dealers από χρηματιστήρια και εταιρείες, σύμβουλοι επενδύσεων, αναλυτές ρίσκου, μυστικοσύμβουλοι, μέλη Δ.Σ., senior, junior και άλλα τέτοια vice presidents και δεν το συνεχίζω. Τα λένε αλλιώς golden boys ή χαρτογιακάδες αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Τα golden boys είναι δύο τρία στελέχη στην κορυφή της πυραμίδας των «οργανισμών» που αναφέρει ο φίλος στο σχόλιό του. Εγώ λέω ότι όλη η πυραμίδα είναι άχρηστη. Όλη! Και ο οδηγός του προέδρου μέσα…! Όλοι αυτοί λοιπόν κατάφεραν να πείσουν ότι είναι απαραίτητοι, ακριβώς όπως και η κατσαρίδα, ο τζίτζικας και τα υπόλοιπα της ιστοριούλας κι έτσι ένα προϊόν με κόστος Α, αντί να φτάνει στον καταναλωτή με τιμή Α+20% (που θα ήταν ένα λογικό κέρδος) φτάνει με τιμή Αν μόνο και μόνο για να επιβιώσει η ασημαντότητά τους. Τώρα πως γίνεται να είναι παράσιτα που φύονται στην αληθινή οικονομία και ταυτόχρονα απομυζούν όλη της τη δύναμη και να τους αφήνουμε να ζουν ακόμα ανάμεσά μας στερώντας μας το οξυγόνο αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να το ξανασκεφτούμε. Σας θυμίζω ότι αυτοί οι οικονομολόγοι, μαζί με αυτούς των χρηματιστηρίων κλπ κλπ, έφαγαν τα χρήματα των ταμείων. Το θυμάστε ή το ξεχάσατε κιόλας; Θυμάστε τις κλήσεις του εισαγγελέα για την Standard and Poor, για Παπαμαρκάκηδες, για Τσουπίδηδες και για άλλους εκλεκτούς μας συμπολίτες; Για σκεφτείτε πως λειτουργούν αυτές οι οικονομικές εταιρείες… Για αναλογιστείτε πώς επιβιώνουν οικονομικά και μπορούν και δίνουν και εξωφρενικά ποσά σε στελέχη με ξεπουλημένη ψυχή και σώμα στο Μαμωνά; Αγοράζουν και πουλάνε α-έ-ρα και βάζουν και υπερκέρδος…! Το χειρότερο είναι οτι θέλουν να ζήσουν πλουσιότερα και από τους άμεσα εμπλεκόμενους στην πραγματική παραγωγική διαδικασία. Έτσι φορτώνουν τη διαδικασία με υπεραξία. Για να το υπέρ-απλουστεύσω, η αγελάδα η καημένη τι θέλει; Δυό μπαλες άχυρο για να βγάλει δυό καρδάρες. Και της πουλάνε το γάλα 1,30 το λίτρο (κι αυτό νερωμένο). Έτσι μπορούν και ζουν οι "ταινίες" της ζωής μας....
Υπόσχομαι ότι θα επανέλθω με ένα πιο εμπεριστατωμένο κείμενο για να σας σκανδαλίσω.
Σας παραθέτω τώρα την ιστοριούλα:
".. Το μυρμήγκι
Ένα παραμύθι. ή όχι.
Κάθε μέρα, ένα μικρό μυρμήγκι πήγαινε στη δουλειά του πολύ νωρίς και ξεκίναγε αμέσως να δουλεύει
Ήταν πολύ παραγωγικό και χαρούμενο
Το αφεντικό, το λιοντάρι, παραξενεύτηκε που το μυρμήγκι δούλευε χωρίς εποπτεία, και σκέφτηκε.
Αν το μυρμήγκι είναι τόσο παραγωγικό χωρίς εποπτεία, δεν θα ήταν ακόμη πιο παραγωγικό αν είχε κάποιον να τον επιβλέπει;
Έτσι προσέλαβε μια κατσαρίδα, η οποία είχε μεγάλη πείρα σε αυτή τη θέση και μάλιστα έγραφε καταπληκτικές αναφορές
Η πρώτη απόφαση που πήρε η κατσαρίδα ήταν η δημιουργία ενός συστήματος ελέγχου της προσέλευσης των εργαζομένων
Επίσης χρειαζόταν έναν υπάλληλο για να τη βοηθάει στη συγγραφή και δακτυλογράφηση των αναφορών της
Γι' αυτό προσέλαβε μια αράχνη για να τη βοηθάει με τις αναφορές και για να απαντάει στα τηλεφωνήματα
Το λιοντάρι ήταν πάρα πολύ ευχαριστημένο από τις αναφορές της κατσαρίδας, και τις ζήτησε να δημιουργήσει γραφήματα που να δείχνουν το ρυθμό και τις τάσεις παραγωγής, ώστε να τα τις χρησιμοποιήσει στις συναντήσεις του Διοικητικού Συμβουλίου.
Έτσι η κατσαρίδα έπρεπε να αγοράσει έναν νέο ηλεκτρονικό υπολογιστή και εκτυπωτή laser
.και γι' αυτό προσέλαβε μια μύγα για να διευθύνει το τμήμα της τεχνολογίας (ΙΤ)
Το μυρμήγκι που ήταν τόσο παραγωγικό και ήρεμο, μισούσε την πληθώρα της γραφειοκρατίας και των συναντήσεων που έτρωγαν τον περισσότερο από το χρόνο του.
Το λιοντάρι κατέληξε στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να ορίσει κάποιον υπεύθυνο στο τμήμα που εργαζόταν το μυρμήγκι.
Η θέση δόθηκε στον τζίτζικα, η πρώτη απόφαση του οποίου ήταν να αγοράσει καινούργια μοκέτα και καινούργια εργονομική πολυθρόνα για το γραφείο του.
Ο νέος υπεύθυνος του τμήματος, χρειάζονταν επίσης έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και έναν βοηθό, τον οποίο έφερε από την προηγούμενη θέση του, για να τον βοηθήσει να δημιουργήσει ένα πλάνο εργασίας, στρατηγικού ελέγχου του προϋπολογισμού και βελτιστοποίησης του τμήματος.
Το τμήμα στο οποίο δούλευε το μυρμήγκι ήταν τώρα ένα θλιμμένο μέρος, όπου κανένας δεν γελούσε πια και όλοι ήταν αναστατωμένοι.
Τότε ο τζίτζικας έπεισε το αφεντικό, το λιοντάρι, ότι ήταν απολύτως απαραίτητο να γίνει μια έρευνα για το εργασιακό περιβάλλον του τμήματος
Κάνοντας μια επισκόπηση των αναφορών σχετικά με το τμήμα στο οποίο δούλευε το μυρμήγκι, το λιοντάρι παρατήρησε ότι η παραγωγικότητα είχε πέσει σε σχέση με παλιότερα.
Έτσι προσέλαβε την κουκουβάγια, μια επιφανής και πεφωτισμένη σύμβουλος, για να κάνει λογιστικό έλεγχο και να προτείνει λύσεις
Η κουκουβάγια πέρασε τρεις μήνες στο τμήμα και κατέληξε με μια αναφορά πολλών τόμων που κατέληγε στο εξής: το τμήμα έχει υπερβολικό αριθμό προσωπικού
Μαντέψτε ποιον απέλυσε πρώτο το λιοντάρι.
Το μυρμήγκι φυσικά, γιατί «παρουσίαζε έλλειψη κινήτρων και είχε αρνητική συμπεριφορά»
Σημείωση
Οι χαρακτήρες του παραμυθιού είναι φανταστικοί και ουδεμία σχέση έχουν με πραγματικά πρόσωπα.
Οποιαδήποτε ομοιότητα είναι απλή σύμπτωση...
Τέλος
Ένα παραμύθι. ή όχι.
Κάθε μέρα, ένα μικρό μυρμήγκι πήγαινε στη δουλειά του πολύ νωρίς και ξεκίναγε αμέσως να δουλεύει
Ήταν πολύ παραγωγικό και χαρούμενο
Το αφεντικό, το λιοντάρι, παραξενεύτηκε που το μυρμήγκι δούλευε χωρίς εποπτεία, και σκέφτηκε.
Αν το μυρμήγκι είναι τόσο παραγωγικό χωρίς εποπτεία, δεν θα ήταν ακόμη πιο παραγωγικό αν είχε κάποιον να τον επιβλέπει;
Έτσι προσέλαβε μια κατσαρίδα, η οποία είχε μεγάλη πείρα σε αυτή τη θέση και μάλιστα έγραφε καταπληκτικές αναφορές
Η πρώτη απόφαση που πήρε η κατσαρίδα ήταν η δημιουργία ενός συστήματος ελέγχου της προσέλευσης των εργαζομένων
Επίσης χρειαζόταν έναν υπάλληλο για να τη βοηθάει στη συγγραφή και δακτυλογράφηση των αναφορών της
Γι' αυτό προσέλαβε μια αράχνη για να τη βοηθάει με τις αναφορές και για να απαντάει στα τηλεφωνήματα
Το λιοντάρι ήταν πάρα πολύ ευχαριστημένο από τις αναφορές της κατσαρίδας, και τις ζήτησε να δημιουργήσει γραφήματα που να δείχνουν το ρυθμό και τις τάσεις παραγωγής, ώστε να τα τις χρησιμοποιήσει στις συναντήσεις του Διοικητικού Συμβουλίου.
Έτσι η κατσαρίδα έπρεπε να αγοράσει έναν νέο ηλεκτρονικό υπολογιστή και εκτυπωτή laser
.και γι' αυτό προσέλαβε μια μύγα για να διευθύνει το τμήμα της τεχνολογίας (ΙΤ)
Το μυρμήγκι που ήταν τόσο παραγωγικό και ήρεμο, μισούσε την πληθώρα της γραφειοκρατίας και των συναντήσεων που έτρωγαν τον περισσότερο από το χρόνο του.
Το λιοντάρι κατέληξε στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να ορίσει κάποιον υπεύθυνο στο τμήμα που εργαζόταν το μυρμήγκι.
Η θέση δόθηκε στον τζίτζικα, η πρώτη απόφαση του οποίου ήταν να αγοράσει καινούργια μοκέτα και καινούργια εργονομική πολυθρόνα για το γραφείο του.
Ο νέος υπεύθυνος του τμήματος, χρειάζονταν επίσης έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και έναν βοηθό, τον οποίο έφερε από την προηγούμενη θέση του, για να τον βοηθήσει να δημιουργήσει ένα πλάνο εργασίας, στρατηγικού ελέγχου του προϋπολογισμού και βελτιστοποίησης του τμήματος.
Το τμήμα στο οποίο δούλευε το μυρμήγκι ήταν τώρα ένα θλιμμένο μέρος, όπου κανένας δεν γελούσε πια και όλοι ήταν αναστατωμένοι.
Τότε ο τζίτζικας έπεισε το αφεντικό, το λιοντάρι, ότι ήταν απολύτως απαραίτητο να γίνει μια έρευνα για το εργασιακό περιβάλλον του τμήματος
Κάνοντας μια επισκόπηση των αναφορών σχετικά με το τμήμα στο οποίο δούλευε το μυρμήγκι, το λιοντάρι παρατήρησε ότι η παραγωγικότητα είχε πέσει σε σχέση με παλιότερα.
Έτσι προσέλαβε την κουκουβάγια, μια επιφανής και πεφωτισμένη σύμβουλος, για να κάνει λογιστικό έλεγχο και να προτείνει λύσεις
Η κουκουβάγια πέρασε τρεις μήνες στο τμήμα και κατέληξε με μια αναφορά πολλών τόμων που κατέληγε στο εξής: το τμήμα έχει υπερβολικό αριθμό προσωπικού
Μαντέψτε ποιον απέλυσε πρώτο το λιοντάρι.
Το μυρμήγκι φυσικά, γιατί «παρουσίαζε έλλειψη κινήτρων και είχε αρνητική συμπεριφορά»
Σημείωση
Οι χαρακτήρες του παραμυθιού είναι φανταστικοί και ουδεμία σχέση έχουν με πραγματικά πρόσωπα.
Οποιαδήποτε ομοιότητα είναι απλή σύμπτωση...
Τέλος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)